دندانپزشکی در عصر نئاندرتال ها

پژوهشگران در حال مطالعه بقایای یک دندان 130 هزار ساله هستند که به یک انسان نئاندرتال تعلق داشته و روی آن شواهد درمان پوسیدگی دیده می شود. این دندان در محوطه باستانی کراپینا (Krapina) واقع در کشور کرواسی به دست آمده و در قرن بیستم مطالعاتی روی آن انجام شده بود. شواهد حاکی از ایجاد شیار و خراش دادن عمدی بخش آسیب دیده و پوسیده دندان هستند.

مجموعه شواهد و قرائن حاکی از این موضوع است که در پی بروز این مشکل دندانی،انسان های نئاندرتال تلاش کرده اند این دندان پوسیده را درمان کرده و در این راه از روش هایی مانند استفاده از خلال جهت شیار انداختن روی دندان و شکستن بخشی از آن و ایجاد خراش روی دندان آسیاب کوچک استفاده شده است.

به تازگی این موضوع از سوی تیمی از پژوهشگران ایالات متحده آمریکا و کرواسی بررسی شده و مشخص شد دندان های این فرد با وسیله ای کوچک و تیز خراش داده شده و تلاش شده است تا بخش پوسیده درمان شده و دندان سست کناری نیز محکم شود.

این شواهد نشان می دهد انسان های نئاندرتال از آن چه تا کنون تصور می شد با هوش تر و پیشرفته تر بودند. در مطالعات جدید همچنین مشخص شد این انسان ها از آنتی بیوتیک هایی مانند پنی سیلین طبیعی و آسپیرین طبیعی نیز استفاده می کردند. مطالعات پیشین انجام شده حاکی از این موضوع بود که انسان های نئاندرتال منطقه کراپینا از چنگال عقاب برای تراش جواهر استفاده کرده اند که این موضوع نیز خود دلیلی برای اثبات هوشمند بودن آن ها است.

پرفسور دیوید فرایر (David Frayer) از اساتید و پژوهشگران دانشگاه کانزاس در این رابطه اعتقاد دارد که نشانه ها و شواهد موجود روی این دندان ها حاکی از این موضوع است که فرد مورد نظر دارای دندان درد بوده و تلاش شده است تا برای وی اقداماتی انجام شود.

وی در این رابطه می گوید: «مجموعه شواهد و قرائن حاکی از این موضوع است که در پی بروز این مشکل دندانی،انسان های نئاندرتال تلاش کرده اند این دندان پوسیده را درمان کرده و در این راه از روش هایی مانند استفاده از خلال جهت شیار انداختن روی دندان و شکستن بخشی از آن و ایجاد خراش روی دندان آسیاب کوچک استفاده شده است.»

این مجموعه روش های استفاده شده بسیار هوشمندانه بوده و بی شباهت به روش های درمانی فعلی نیست. به گفته پژوهشگران همه ما تقریبا برای یکبار هم که شده دندان درد را تجربه کرده ایم و می دانیم که چه مشکلات و عوارضی در پی دارد. شواهد حاکی از این موضوع است که فرد مورد نظر پس از دندان درد، شی نوک تیزی را در دندان آسیای کوچک و بخش آسیب دیده فرو کرده و آن را چرخانده است.

پرفسور دیوید فرایر در این رابطه گفت: «ممکن است انجام این کار توسط یک انسان نئاندرتال چندان عجیب به نظر نرسد اما این برای نخستین بار است که شواهدی به صورت انجام مراحل مختلف خود درمانی در مواجه با پوسیدگی دندان در انسان های نئاندرتال به این شکل دیده می شود.»

مطالعات انجام شده حاکی از این موضوع است که فرد مورد نظر از قطعه نازک استخوان یا چوب سختی برای ایجاد خراش روی دندان استفاده کرده است اما این موضوع مشخص نیست که آیا وی این کار را به صورت منحصر به فرد انجام داده یا این روش درمانی در مواجه با دندان های پوسیده، رسمی رایج محسوب می شده است.

البته باید اشاره کرد که قدیمی ترین نشانه ایجاد خراش روی دندان های پوسیده متعلق به گونه دیگری از انسان ها است که به هوموهابیلیس شهرت داشته و 1 میلیون و 800 هزار سال پیش زندگی می کردند. شرح کامل این پژوهش و نتایج به دست آمده از آن در آخرین شماره بولتن بین المللی انجمن باستان دندان پزشکی (Bulletin of the International Association for Paleodontology) منتشر شده و در اختیار پژوهشگران قرار دارد.

منبع: independent

ترجمه: فاطمه کردی

No tags for this post.

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا