بیانیه انجمن علمی گردشگری ایران در آستانه انتخابات دوازدهمین دوره ریاست جمهوری
از این رو نیازمند برنامه ریزی و مدیریت تخصصی همراه با داشتن دانش کافی در حوزه سیاست گذاری، برنامه ریزی راهبردی، تجربه عینی، ریسک پذیری، خلاقیت و ایده پردازی است.
گردشگری علاوه بر این که یک پدیده مهم فرهنگی است و می تواند به بهترین شکل ممکن عامل صدور فرهنگ والای ایرانی – اسلامی باشد، با ایفای نقش غیرقابل انکار خود در اقتصاد بر دو بخش مهم توسعه و اشتغال بیش از هر بخش دیگر تاثیر مثبت دارد. گردشگری نوعی سرمایه‌گذاری غیر‌مستقیم خارجی در داخل کشور محسوب می شود که در تمام بخش‌های اقتصادی، اثرهای توسعه‌ای و انبساطی دارد. مهم ترین کارکرد اقتصادی گردشگری کسب درآمدهای ارزی، توزیع مجدد درآمدها، ایجاد زمینه اشتغال، فروش کالاها و خدمات مورد نیاز گردشگران، توسعه حمل و نقل و رونق اقتصادی است. بر اساس آمار منتشره از سوی سازمان جهانی گردشگری، نسبت گردشگران داخلی به خارجی، نسبت ده به یک را نشان می دهد که با احتساب حدود 6 درصد از تولید ناخالص داخلی جهانی در گردشگری، نمایانگر تخصیص یک شغل از هر 15 شغل به این صنعت بوده و در صورتی که آثار و منافع غیر مستقیم آن نیز مد نظر قرار گیرد؛ حدود 10 درصد از تولید ناخالص داخلی جهان و یک شغل از هر 9 شغل نیز در این صنعت قابلیت ایجاد دارد. گردشگری همچنین در توسعه اقتصاد داخلی نیز اثرات قابل توجهی داشته و با دارا بودن سه مولفه ریسک پذیری، نوآوری و کارآفرینی از قابلیت قرار گرفتن در اقتصاد مقاومتی سرمشق برخوردار است و از سایر رویکردها حتی می تواند نقش موازی یا ترمیمی نیز ایفا نماید.
اقتصاد مقاومتی مبتنی بر دانش و سرمایه بومی و متکی بر حمایت و همراهی ملی است و به نوعی بر اقتصاد درون زا تاکید دارد و گردشگري درعین حال که به دلیل ویژگی های خاص خود؛ توانایی برقراری ارتباط با اقتصادهای کوچک و فراگیر را دارد؛ همزمان بيش از هر فعاليت ديگري نیز از توانایی حركت سرمايه و انتقال پول در مقياس‌هاي محلي، منطقه‌اي، ملي و بين‌المللي برخوردار است و می تواند در اقتصاد مقاومتی نقش موثری ایفا نماید. با این حال در صنعت گردشگری کشور، افزون بر فقدان دیدگاه برنامه ریزی همپیوند و یکپارچه در این حوزه، نوعی مدیریت ناکارآمد و غیرتخصصی، حاکمیت نگرش یکسویه و عدم ثبات کافی در بخش اجرایی دیده می شود که جای تامل دارد و به نظر می رسد؛ نبود سیاست گذاری کلان، عدم وجود برنامه راهبردی معین و عدم اعتقاد به مدیریت تخصصی می تواند برخی از این دلایل باشد. مدیریت و ساماندهی کمی و کیفی فضاهای گردشگری، پیش نیاز درک توامان عینی و ذهنی پدیده های گردشگری و در نظر داشتن اهداف توسعه پایدار، منافع میزبان و میهمان در مسیر توسعه پایدار گردشگری است. پهنه گردشگری کشور نیازمند مدیریتی با نگرش سیستمی و کل نگر است که علاوه بر داشتن دانش و بینش لازم و بهره برداری مطلوب از مواهب موجود، در مسیرخلق فضاهای توسعه پایدار این صنعت حرکت کرده و توانایی برقراری روابط پیوسته در فضاهای گردشگری را داشته باشد و همچنین در هدایت و پیاده سازی برنامه های مدیریتی، اهداف توسعه پایدار گردشگری را دنبال نماید که ضرورت این امر با درک مفهوم شعار سال 2017 مجمع عمومی سازمان ملل متحد به عنوان سال جهانی «گردشگری پایدار: ابزار توسعه» بیش از پیش آشکار می گردد.
لذا انجمن علمی گردشگری ایران اعلام می دارد که با توجه به تحولات سریع حوزه گردشگری، در حال حاضر مدیریت سنتی و رویکردهای موجود از اثربخشی و کارآمدی لازم برخوردار نیستند و نیازمند مدیریت و برنامه ریزی راهبردی و تخصصی با پیش فرض های گفته شده است. از این رو با توجه به اهمیت صنعت گردشگری در اقتصاد، فرهنگ، محیط زیست که بارها مورد تأکید ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران قرارگرفته است.
لازم است کاندیداهای محترم ریاست جمهوری سلامی ایران در گفت و گوها، مناظره ها و برنامه های خود به سئوالات زیر پاسخ دهند.
- نظر شما درباره این که گردشگری می تواند یکی از ابزارهای توسعه پایدار باشد، چیست؟
- سهم اشتغال در گردشگری کشور به چه میزان است و برنامه های مورد نظر برای دستیابی به این سهم کدام است؟
- برنامه های مشخص شما برای کنترل تراز گردشگری کشور چیست؟
- چه جایگاهی برای تخصص گرایی در مدیریت گردشگری کشور قائل هستید و چگونه از بخش خصوصی فعال در حوزه گردشگری حمایت می کنید؟
- درخصوص ساماندهی تعطیلات و همه زمانی کردن گردشگری و جلوگیری از اثرات سوء سونامی گردشگری در زمان های مشخص چه برنامه هایی در نظر دارید؟
امید است با فراهم آمدن هر چه بیشتر شرایط و ملزومات مورد نیاز، شاهد شکوفایی این صنعت که حلال بسیاری از مشکلات اقتصادی کشور می باشد، در دولت دوازدهم باشیم.
انجمن علمی گردشگری ایران
No tags for this post.
