کشف سیاره اورانوس

اورانوس، هفتمین سیاره از نظر نزدیکی به خورشید و سومین غول از چهار غول گازی، هر 84 سال و 7 روز یک بار به دور خورشید می گردد.

جو اورانوس مشابه مشتری و زحل بوده و در ترکیب اصلی آن هیدروژن و هلیوم وجود دارد، اما بیشتر حاوی "یخ هایی" مانند آب، آمونیاک و متان است. سردترین جو در منظومه شمسی مربوط به اورانوس است و حداقل دمای آن به 224- درجه سانتیگراد می رسد.

جو اورانوس ساختاری پیچیده و لایه لایه دارد و متان، لایه بالایی ابرها را تشکیل می دهد. بخش داخلی نیز عمدتا از یخ و سنگ تشکیل شده است.

سیاره اورانوس دارای 27 قمر است. پنج قمر اصلی این سیاره شامل: میراندا، آریل، آمبریل، تیتانیا و ابرن هستند. تیتانیا (Titania) بزرگترین قمر اورانوس است که شعاع آن تنها 788.9 کیلومتر است که نصف شعاع ماه است.

قمرهای سیاره اورانوس

در سطح چهار قمر ابرن، تیتانیا، آمبریل و آریل، گودال های شهاب سنگی وجود دارند. آریل با کمترین و آمبریل با بیشترین دهانه برخوردی، به ترتیب جوانترین و قدیمی ترین سطوح را دارند.

سیاره اورانوس در 13 مارس 1781 میلادی توسط فردریک ویلیام هرشل (ستاره شناس بریتانیایی- آلمانی) با استفاده از تلسکوپ بازتابی کوچک 18 سانتیمتری که توسط خود وی ساخته شده بود، کشف شد.

اورانوس در چنین تلسکوپی به صورت قرص بسیار کوچکی است که اندکی تفاوتی با یک ستاره معمولی دارد؛ اما این تفاوت اندک در اندازه، کافی بود تا هرشل شک کند که این شئ یک ستاره است. داده های هرشل تایید کرد که سیاره ای جدید کشف شده که به فاصله 19 واحد نجومی بر گرد خورشید می گردد.

No tags for this post.