اهداف فرعی پردیس های دانشگاهی، جای اهداف اصلی را گرفته اند

دکتر مهدی قمصری در گفتگو با سیناپرس افزود: اگر به تاریخچه ایجاد پردیس های دانشگاهی نگاه کنیم، می بینیم که در برنامه چهارم توسعه، به دانشگاه ها اجازه دادند که حتی در مناطق آزاد کشور، دانشجویان بومی ایرانی را جذب کنند. در واقع این پردیس ها احداث شدند تا تامین هزینه های دانشگاه ها از طریق بخشی از کسب درآمدشان امکان پذیر شود.

این عضو هیات علمی دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران خاطرنشان کرد: دانشجویانی که قصد تحصیل در پردیس های دانشگاهی را داشتند، باید می توانستند از سد کنکور سراسری که در مقاطع کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکترا برگزار می شد، بگذرند.

رئیس موسسه تحقیقاتی دامپزشکی تهران اظهار داشت: عده ای که از تمکن مالی برخوردار بودند و تمایل داشتند برای تحصیل، به خارج از ایران سفر کنند، ممکن بود با صرف هزینه های بیشتر و کیفیت کمتر آموزشی مواجه شوند. بنابراین با تاسیس این پردیس ها در مناطق آزاد، این افراد نه تنها می توانستند با کیفیت بیشتری به تحصیل خود ادامه دهند، بلکه قادر بودند که نزدیک خانواده و محل زندگی خود باشند.

وی ادامه داد: بعد از مدتی قرار شد که این پردیس های دانشگاهی از کشورهای حاشیه خلیج فارس نیز دانشجو بپذیرند. پس از اینکه قوانین مربوط به پردیس ها تغییر کرد، دانشگاه ها دیگر می توانستند در کنار مراکز اصلی دانشگاه، پردیس دایر کنند. مثل پردیس ارس دانشگاه تهران که در شهر جلفا تاسیس شد. در واقع هزینه هایی که به خاطر بعد مسافت و اعزام اساتید به مناطق آزاد به دانشگاه ها تحمیل شده بود، باعث شد که تغییراتی در قوانین پردیس ها به وجود آید.

قمصری با اشاره به اینکه پردیس های دانشگاهی در مناطق آزاد ممکن است همچنان برای ساکنان برخی از شهرهای جنوبی اطراف خلیج فارس جذاب باشد، اظهار داشت: اما این پردیس های حاشیه کشور برای دانشجویان ایرانی که قصد دارند با صرف هزینه بالا، کیفیت آموزشی مطلوبی دریافت کنند چندان جذاب نیست. در واقع دانشجویان ایرانی ترجیح می دهند اگر قرار است هزینه کنند، در پردیس های اصلی دوران تحصیل خود را بگذرانند، چرا که پردیس های مرکز مزیت هایی دارد که پردیس های حاشیه از آن مزایا برخوردار نیستند.

عضو هیات علمی دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران عنوان کرد: امید داشتیم که دانشجویانی از کشورهای قفقاز به پردیس های حاشیه کشور بیایند، اما اینکه فکر کنیم این پردیس ها می توانند جایگزین پردیس های اصلی شوند، رویکرد درستی نیست.

معاون سابق آموزشی دانشگاه تهران گفت: هدف اصلی که پردیس های دانشگاهی در گذشته داشتند به کلی تغییر کرده است. بنابراین باید واقع بینانه تر به موضوع نگاه کرده و استانداردهای کیفی را در هدف گذاری برای این پردیس ها لحاظ کنیم.

وی تصریح کرد: در پردیس های بین المللی حداقل 50 درصد از دانشجویان باید غیرایرانی باشند که نیستند. تا سال 93، 94 که معاون آموزشی دانشگاه تهران بودم، حتی تعداد دانشجویان خارجی پردیس های حاشیه ای دانشگاه تهران در مناطق دوردست کشور به تعداد انگشتان دست هم نمی رسید.

وی ادامه داد: کسی که برای ادامه تحصیل به یک کشور دیگر سفر می کند، انتظار دارد که امکانات اقامتی و تحصیلی باکیفیتی دریافت کند، در حالی که این مسایل در اغلب پردیس های دانشگاهی ما محقق نمی شود، چرا که از هدف گذاری اصلی این پردیس ها دور شده ایم.

معاون سابق آموزشی دانشگاه تهران یادآور شد: تا سال 94 حدود هزار و 500 دانشجوی غیرایرانی در پردیس اصلی دانشگاه تهران حضور داشتند. به همین دلیل است که می گویم دانشکده های اصلی ما برای پذیرش دانشجوی خارجی، امکانات بیشتر و بهتری دارند و موفق تر عمل می کنند.

به اعتقاد این استاد دانشگاه، پردیس های دانشگاهی باید اعضای هیات علمی مخصوص به خود را داشته باشند نه اینکه تنها اساتید پروازی به آنجا اعزام شوند. در واقع اساس کیفیت هر دانشگاهی، اعضای هیات علمی آن دانشگاه است. واحدهای اقماری زمانی می توانند موفق باشند که اساتید برجسته ای را برای آموزش انتخاب کنند.

وی اظهار داشت: امروزه اکثر دانشگاه ها، تشکیلاتی به عنوان پردیس های بین المللی دارند، اما تا وقتی مجموع شرایطی که آنها را تشریح کردم در دانشگاه های ما محقق نشود، پردیس های دانشگاهی نمی توانند به ماموریت و رسالت اصلی خود بازگردند.

 

گفتگو: مریم طالبی

No tags for this post.