کشف روش انتخاب درمان سرطان خون
بیماران مبتلا به سرطان خون گزینه های درمانی محدودی پیش رو دارند و البته این گزینه های درمانی هم فقط بر روی کم تر از نیمی از بیماران موثر واقع می شود. مطالعه جدیدی که به تازگی انجام شده جمعی از نشانه های ژنتیکی را شناسایی کرده است که قادرند تا نمونه های توموری که به درمان پاسخ می دهند را پیش بینی کنند.
این یافته ها می تواند به ایجاد آزمایشی منجر شود که به دکتر ها کمک می کند تا بفهمند که بدن کدام یک از بیماران به درمان های دراز مدت پاسخ مثبت نشان نمی دهد و بدین ترتیب از انجام این درمآنها بر روی آنها منصرف شوند. البته یافتن یک نشانه زیستی موثر برای این بیماری بسیار سخت است زیرا درمان کنونی کند عمل می کند و این بدین معناست که بیماران باید دوره درمانی 6 ماهه را تحمل کنند تا اولین نشانه های پاسخ به این درمآنها در بدنشان مشخص شود.
پروفسور ماریا فیگوئه روآ ( Maria E. Figueroa)، آسیب شناس دانشگاه پزشکی میشیگان و راهبر این تحقیق، در این باره نتایج این تحقیقات اینگونه بیان کرد: «باید گفت که چیزی که پزشکان را به شدت به خود درگیر می کند، تعلل در پاسخ به درمان است. برای دیدن نشانه های بیماری یک هفته یا یک مقدار مشخصی از دارو کافی نیست. به وجود آوردن یک آزمایش نشانگر خوب می تواند باعث جلوگیری از انجام درمان های دراز مدت و غیر قابل ضمانت در بیمارانی شودکه بعید است بدنشان به این درمآنها پاسخ مثبت نشان دهد.»
سرطان خون مزمن یا CMML سرطانی است که در سلول های تشکیل دهنده خون مغز استخوان شروع می شود و بیشتر بزرگسالان به آن مبتلا می شوند. مطالعات پیشین سعی داشتند تا تفاوت های ژنتیکی در این بیماری را شناسایی کنند اما در این راه موفقیت کمی داشتند.
در این مطالعه که در مجله ابداعات پزشکی به چاپ رسید، محققان دانشگاه میشیگان و فلورانس ایتالیا از جدید ترین تکنولوژی ترتیب گذاری تولید ژن ها برای نفوذ به عمق دی ان ای نمونه های بافت CMML که بیمار صاحب آنها با داروی دسیتابین (Decitabine) تحت درمان بوده است، استفاده کردند. آنها با بکارگیری این فناوری پیشرفته که برای رسیدن به محیطی فراتر از فضای معمول ژن ها طراحی شده بود توانستند شماری از تفاوت ها را میان نمونه هایی که به درمان پاسخ مثبت نشان داده بودند و آنهایی که درمان بر روی آنها اثری نداشته را پیدا کنند.
این تیم جمعی از نشانه ها را بر روی 28 نمونه از سرطان خون مزمن آزمایش کردند. آنها به این نتیجه رسیدند که این نشانه ها در تشخیص پاسخ بیماربه داروی دسیتابین برابر با 87 درصد درست بودند. به علاوه این محققان سعی کردند با نگاه به بیمارانی که به این درمان پاسخ نشان نداده بودند بفهمند که چرا آنها در برابر این درمان مقاوم بودند. آنها در تحقیقات خود به دو پروتئین به نام های CXCL4 و CXCL7 رسیدند که دارای عملکردی بیش از حد سریع هستند و به خاطر نوع فعالیت خاص آن، وقتی سلول ها در معرض سطوح بالایی درمان با داروی دسیتابین قرار می گرفتند اثر گذاری این دارو متوقف می شد.
پروفسور فیگوئه روآ در تکیل سخنان قبلی خود درباره این موضوع گفت: «ما این نتیجه های کسب شده در آزمایشگاه را برای فهمیدن این که چرا این پروتئین ها تاثیر گذاری دارو را متوقف می کنند پیگیری کردیم تا بتوانیم ترکیب جدیدی بسازیم که به صورت همزمان با داروی دسیتابین مصرف شود و باعث شود تا کسانی که بدن آنها به این دارو جواب نمیدهد هم بتوانند از آن پاسخ مثبت دریافت کنند.»
شایان ذکر است که علاوه بر این ، این تیم سعی دارد تا از این یافته آزمایشی طراحی کند که بتواند در کلینیک ها مورد استفاده قرار گیرد و البته تحققات بیش تری لازم است تا این آزمایش در دسترس عموم قرار گیرد.
No tags for this post.
