با این فناوری زندگی در مریخ ممکن می شود

مریخ فاصله زیادی با زمین دارد و این موضوع برقراری ارتباط با آن را دشوار می کند. با پرتاب هر چه بیشتر فضاپیماها به سیاره سرخ، این ارتباط پیچیده اهمیت بیشتری پیدا می کند. زمانی که ما فضانوردان را به آنجا بفرستیم بحث ارتباط با زمین امری کاملاً حیاتی خواهد بود.

به گزارش سیناپرس، تاکنون پای هیچ انسانی به مریخ نرسیده است و تنها کاوشگران و روبات های ویژه ای عملیات مطالعه و تحقیق در سیاره سرخ را انجام داده اند. در این میان برقراری ارتباط سریع با زمین دارای اهمیتی زیادی بوده و نکته کلیدی استقرار انسان در این سیاره محسوب می شود. پرسش مهمی که ذهن دانشمندان را به خود مشغول کرده، این است که برای افزایش سرعت ارتباطات بین سیارات آبی و قرمز منظومه شمسی چه می توان کرد؟ به تازگی تیمی از پژوهشگران اسپانیایی به بررسی توپولوژی های مختلف شبکه های ارتباطی بین سیاره ای پرداختند که می توانند به حل برخی از مشکلات ارتباطی کمک کنند.

به طور معمول، ارتباط با مریخ از طریق سیستمی به نام شبکه فضایی عمیق  یا DSN  انجام می شود. در اصل، این فناوری شامل مجموعه ای از ماهواره های ارتباطی غول پیکر زمینی است که در سراسر جهان پخش شده اند. هدف اصلی آن ها برقراری ارتباط مستقیم با هر کاوشگری از جمله کاوشگرهای اطراف مریخ است که فراتر از مدار زمین پرتاب می شود. برخی از سیستم‌های ارتباطی مانند مدارگرد شناسایی مریخ  MRO ، نیز از ماهواره‌ هایی در مدار دور سیاره استفاده می ‌کنند که سیگنال ‌های خود را به شبکه فضایی عمیق  ارسال می‌کنند.

به گزارش سیناپرس، در حال حاضر چندین مشکل در این پیکربندی وجود دارد، از جمله این مشکلات می توان به خرابی و اندازه تجهیزات مورد نیاز برای ارسال سیگنال ‌ها اشاره کرده و در نظر داشت که عدم وجود نور خورشید در برخی شرایط ارتباطات را برای مدت قابل توجهی از زمان قطع می‌کند. از سوی دیگر اگر یکی از ماهواره‌های شبکه فضایی عمیق از کار بیفتد، یا بدتر از آن، مدارگرد شناسایی مریخ از کار بیفتد، ارتباطات با اکثر تجهیزات علمی سیاره سرخ می ‌تواند بسیار سخت ‌تر شود.

به طور طبیعی برخی از سیگنال ها حتی بدون وجود جو در فضا، قدرت خود را از دست می دهند. بنابراین برای ارسال موثر اطلاعات با سرعت بالا در مسافت‌های طولانی، آنتن‌های این فناوری باید بسیارعظیم باشند اما چالش ارتباطی مهم ‌تر، نور خورشید است.

متاسفانه در حال حاضر در حدود ۳۰ درصد مواقع، مراکز کنترل زمین نمی تواند مستقیماً با مریخ ارتباط برقرار کند. این مشکل عمدتاً به این دلیل است که آنها در طرف مقابل خورشید از یکدیگر قرار دارند.

به گزارش سیناپرس، برای دور زدن این مشکلات، پائولا بتریو و همکارانش در دانشگاه کاتالونیا Universitat Politècnica de Catalunya نرم افزاری به نام SolarCom برای تجزیه و تحلیل در دسترس بودن، زمان آپدیت و سرعت انواع مختلف توپولوژی شبکه طراحی کردند. این فناوری به دلیل افزایش قابل توجه سرعت و قابلیت اطمینان خود متمایز بوده و می تواند موجب شکل گیری کلنی های انسانی در مریخ شود.

بر اساس این طرح، قرار دادن ماهواره‌های رله در نقاط مختلف و در درجه اول آن هایی که بین خورشید و زمین قرار دارند، راه‌ حلی کاملا منطقی به نظر می ‌رسد. فناوری ابداع شده توسط پژوهشگران اسپانیایی به طور بالقوه می تواند این قابلیت دسترسی را به بیش از ۹۰ درصد افزایش دهد.

تنها نقطه ضعف طرح فوق این است که می تواند به طور قابل توجهی نسبت به فناوری های فعلی گران تر باشد زیرا به طور کلی به ماهواره های بیشتری نیاز دارد.

با این حال، هنوز مشکلاتی برای افزایش پهنای باند به مریخ وجود دارد، از جمله سخت افزار شبکه ای که در حال حاضر در اکثر ماهواره های رله وجود دارد. ماهواره ردیابی و رله داده  TDRS  که یکی از ابزارهای اصلی ناسا برای انتقال اطلاعات در فواصل بزرگ در اطراف زمین است، در ابتدا در دهه ۱۹۹۰ مورد استفاده قرار گرفته و حتی آخرین نسل سوم ماهواره آن در حال حاضر پنج سال از عمر خود را می گذراند.

به گزارش سیناپرس، همه اینها بدان معناست که قبل از اینکه بشریت بتواند ویدیوهای واقعی را از مریخ بارگیری کند، کارهای بسیار بیشتری باید انجام شود. اما همانطور که یک ماموریت بالقوه حامل خدمه انسانی به واقعیت نزدیک می شود، مطمئناً توجه بیشتری را به توانایی ما در برقراری ارتباط جلب کرده و بسته‌های نرم ‌افزاری مانند SolarCom به تعیین بهترین راه برای انجام این کار کمک می‌کنند.

مترجم: ندااظهری

منبع: inverse

No tags for this post.

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا