ضرورت ثبت دقیق و شاخص های آماری بیمارستانی
به كارگیری اطلاعات و شاخص های آماری صحیح و دقیق می تواند به عنوان ابزاری جهت اندازه گیری كارایی و اثربخشی خدمات ارائه شده بیمارستانی به شمار برود. به تازگی تحقیقاتی بومی در این زمینه انجام شده است که هدف از انجام این پژوهش بررسی میزان ثبت، صحت و دقت شاخص های آماری بیمارستانی در بیمارستان های آموزشی منتخب دانشگاه علوم پزشكی تهران بوده است.
لزوم اهمیت و نظارت بر ثبت دقیق و صحیح شاخص های آماری بیمارستانی از سوی مدیران بیمارستان ها، می تواند در بررسی كیفی خدمات ارائه شده به بیماران كاربرد به سزایی داشته باشد..
این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی و به صورت مقطعی انجام پذیرفت. جامعه آماری مطالعه حاضر شامل بیمارستان های امام خمینی، سینا، بهارلو، شریعتی و ضیائیان است. روش جمع آوری اطلاعات، مراجعه حضوری به واحدهای آمار بیمارستانی و اخذ اطلاعات از مسئولین مربوطه بوده است. هم چنین ابزار گردآوری داده ها سیاهه وارسی نیز از پیش آماده شده و تحلیل اطلاعات به دست آمده از آنها نیز با استفاده از نرم افزار Excel 2013 صورت گرفت. در ادامه نیز این اطلاعات توسط محققان در قالب جداول و بردارهای ویژه ارائه گردیدند.
با توجه به یافته های پژوهش، دقت و صحت شاخص های آماری بیمارستانی به ترتیب با میانگین 100 و 71 درصد در وضعیت مناسبی قرار دارد؛ با این وجود ثبت شاخص ها با میانگین امتیاز که برابر با 31 درصد هستند، نیازمند توجه بیشتر است. شاخص های آماری درصد اشغال تخت به میزان 4.74 درصد، مرگ و میر خالص به میزان 2.1 درصد و وقفه در چرخه اشغال تخت به میزان 1.43 درصد در وضعیت مطلوبی بوده و از سوی دیگر شاخص آماری چرخه اشغال تخت به میزان 60.56 درصد در وضعیت متوسط و نیز شاخص آماری میانگین مدت اقامت با 4.23 روز دارای وضعیت نامطلوبی در مقایسه با استانداردهای وزارت بهداشت است.
نتیجه گیری پژوهشگران این بود که یافته های به دست آمده از این پژوهش بیانگر این مهم است كه لزوم اهمیت و نظارت بر ثبت دقیق و صحیح شاخص های آماری بیمارستانی از سوی مدیران بیمارستان ها، می تواند در بررسی كیفی خدمات ارائه شده به بیماران كاربرد به سزایی داشته باشد.
منبع: مسعود محمدی، رضا صفدری، لیلا غلامحسینی، احمدرضا شمس آبادی، 1394. بررسی میزان ثبت، صحت و دقت شاخص های آمار بیمارستانی در بیمارستان های آموزشی منتخب دانشگاه علوم پزشكی تهران در سال 1392، مجله علوم پیراپزشكی و بهداشت نظامی، سال نهم، شماره 2.
No tags for this post.
