تشخیص دیابت نوع یک با نشانگرهای زیستی جدید

 برعکس، خویشاوندان درجه‌ یک بیمارانی که ژن‌های خطرساز را به اشتراک داشته ولی خودشان بیمار نیستند، میزان بالایی از این پروتئین‌ها را در گردش‌خون خود دارند. به گزارش ایسنا، محققان می‌گویند: افراد سالم بدون ژن‌های خطرساز، دارای میزان بالاتری از چهار پروتئین MIP-18 ،MCP-1 ،1L-1R2 و IL8 هستند.

یافته‌ها نشان‌دهنده‌ مجموعه‌ای از پروتئین‌ها است که می‌توانند به کودکان در‌معرض خطر ابتلا کمک‌ کنند تا از پیشرفت بیماری جلوگیری‌ کنند؛ همچنین این یافته‌ها اشاره به نشانگرهای زیستی جدیدی دارند که می‌تواند به تشخیص بیماری، پیش‌آگهی و مدیریت آن کمک کند.

دانشمندان در مجموع، ۱۳ مولکول‌های پیام‌رسان سلولی سایتوکاین و کیموکاین را که مسئول تنظیم پاسخ ایمنی هستند، شناسایی کردند. آن‌ها در ابتدا نمونه‌های خون ۶۹۷‌کودک مبتلا به دیابت نوع‌ یک و ۶۸۱ فرد فاقد پادتن‌های ضد سلول‌های تولیدکننده‌ انسولین را که نشان‌دهنده‌ این بیماری خود‌ایمنی است، بررسی‌کرده و خون گروه‌ دوم را تحت ارزیابی قرار‌ دادند.

این تعداد شامل 1533 کودک مبتلا به دیابت نوع‌ یک و 1493 فرد فاقد هیچ نشانه‌ای از پادتن بود و درصد بالایی از بیماران مبتلا به دیابت نوع‌ یک، به‌ طور قابل‌ ملاحظه‌ای سطح پایین‌تری از آن چهار پروتئین را در خون خود داشتند. محققان می‌گویند: یک بدن سالم، به میزان کافی از پروتئین‌های نامبرده (سایتوکاین‌ها) ترشح می‌کند تا از حملات سیستم ایمنی جلوگیری کند و علت این بیماری، عدم ترشح این پروتئین‌ها توسط سلول‌های پانکراتیک است. افرادی که دارای سه ژن شناخته‌شده‌ پرخطر برای دیابت نوع یک هستند ولی میزان سرمی بالایی از این چهار پروتئین دارند، با احتمال کمتری به این بیماری مبتلا می‌شوند.

این یافته‌ها نشان می‌دهد که ممکن‌ است این پروتئین‌ها حتی در گروه‌های پرخطر از‌ نظر ژنتیکی، سطوح بارزی از محافظت در‌برابر دیابت نوع‌ یک را ایجاد‌ کنند و اگر افراد دارای ژن‌های پرخطر میزان بیشتری از پروتئین‌ها را تولید نکنند، احتمال دارد به دیابت مبتلا شوند.

به گفته محققان، ‌یکی‌ از پروتئین‌هایی که در سطح پایینی در بیماران یافت‌ می‌شود یعنی MIP-1‌β، در مدل‌های حیوانی از پیدایش دیابت نوع یک جلوگیری می‌کند. همچنین یک مدل بازترکیب‌شده‌ IL-1Ra که پیش‌ از این برای مقابله با آرتریت روماتوئید استفاده‌ شده بود، برای مقابله با هر‌دو دیابت نوع‌ یک و دو در‌حال بررسی است و بیماران مبتلا به دیابت نوع یک که به‌ تازگی بیماری آنها تشخیص‌ داده شده و تحت‌ درمان قرار‌ گرفته‌اند، سطح بالاتری از IL-1Ra را نسبت به بیمارانی‌ که درمان نشده‌اند، دارند.

به گزراش ایسنا، سایتوکاین‌ها و کیموکاین‌ها می‌توانند التهاب را گسترش‌ داده یا کند‌ کنند (سیتوکین‌هایی مثل ‌MIP-1‌β می‌توانند هر‌دو کار را انجام دهند) و ترکیب متعادلی از آن‌ها، التهاب را تحت کنترل قرار می‌دهد. به عنوان مثال IL-1Ra، سایتوکاینی که توسط انواع مختلفی از سلول‌ها منجمله سلول‌های ایمنی هم ترشح می‌شود، دشمن طبیعی سایتوکاین گسترش‌دهنده‌ التهاب IL-1‌β است.

No tags for this post.