رونق چرخ اقتصاد با تولید محصولات دانش بنیان ایرانی

رسول ترابی از جمله یکی از این کار آفرینان برتر دانشگاه فنی و حرفه ای است. او موسس بیش از 15 شرکت در 2- 3 سال اخیر است. او با سنجش بازار و جامعه و تعریف کار، اشتغال ایجاد کرده است. هم اکنون نیز بحث دانش بینان بودن این شرکت ها در وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری و بنیاد ملی نخبگان، معاونت علمی ریاست جمهوری مطرح شده و پیگیر اخذ مجوز دانش بنیان بودن این شرکت ها است. خبرنگار سینا پرس به این منظور گفت و گویی با رسول ترابی انجام داده است.

هم اکنون عمده فعالیت های شما در این شرکت ها مربوط به کدام حوزه های کاری است؟

ما هم اکنون نسبت به رشته های دانشگاه فنی و حرفه ای شرکت تاسیس کرده ایم مثلا ما در خصوص رشته کشاورزی مجتمع صنعتی بزرگی در کرمان راه اندازی کردیم. همچنین در یکی از مناطق محروم این استان  طرح اصلاح الگوی کشت را اجرایی کرده ایم. ما با اجرای این طرح برای 7-8 نفر از فارغ التحصیلان رشته  کشاورزی و حدود 20 نفر دیگر اشتغال ایجاد کرده ایم. همچنین در تهران نیز قرار دادی بسته ایم تا نمایشگاهی دایمی از گل و گیاهان برپا کنیم. قالب سازی، ماشین سازی، تولید بردهای الکترونیکی یخچال، انجام کارهای گرافیکی و تبلیغاتی و طراحی سایت و… از دیگر فعالیت های ما در سایر شرکت ها است. برخی از این شرکت ها از قبل فعالیت داشته اند و به مجموعه ما پیوسته اند اما ایده اصلی مباحث کشاورزی برای اولین بار از سوی خود من مطرح شده است.

چه ضرورت و لزومی باعث شد تا شما به فکر اصلاح الگوی کشت در منطقه ای محروم بیافتید؟

ما در هر منطقه ای بهترین کشت را انجام می دهیم تا بیشترین بازدهی را داشته باشیم و بیشترین نیاز کشور را برطرف کنیم. مثلا ممکن است کشت گندم در یک منطقه ای خوب و در جای  دیگر مناسب نباشد به همین دلیل کشور نیاز به واردات این محصول داشته باشد. همچنین بازار برخی از محصول های کشاورزی در نوسان است و بود و نبود برخی از محصول ها مانند هندوانه، طالبی ، گوجه فرنگی و…. تاثیری ندارد و می توان از محصول های جایگزین استفاده کرد اما محصولات نهادهای دامی مانند علوفه و یونجه بسیار مهم است. گاهی این محصول ها به کشورمان وارد می شوند. جدا از نیاز مبرم کشور به این محصول، کاشت آن نیز ریسک کمتری دارد و از همه مهمتر نیاز به کارگر فصلی ندارد؛ کارگران محصول های کشاورزی مانند گندم 6 ماه از سال کار دارند و 4 ماه بیکار هستند اما در کشت علوفه کارگران 12 ماه سال را کار دارند. از سوی دیگر نیاز آبی زمین های زیر کشت علوفه  بسیار کم است؛ حدود 150 هزار هکتار زمین کشاورزی تنها به یک چاه کشاورزی نیاز دارد.

وجه تمایز کار شما نسبت به سایر افراد فعال در این زمینه در چیست؟

اولا ما در منطقه محروم این کار را انجام داده ایم. دوم اینکه حداقل برای انجام این کار 5-6 نفر از فارغ التحصیلان رشته کشاورزی از مقطع دکترا گرفته تا لیسانس در این منطقه به طور مستقیم حضور دارند و ناظر کار هستند. سوم اینکه کشت علوفه در این منطقه برای نخستین بار به صورت صنعتی انجام می شود و چهارم اینکه اشتغالی برای سایر رشته ها نیز ایجاد کرده ایم؛ اجرای چنین طرحی نیاز به ماشین آلات خاص کشاورزی خود را دارد. بکار گیری چنین تجهیزاتی باعث ایجاد شغل‌های حاشیه دیگری می شود به عنوان مثال برای تعمیر این دستگاه نیاز به مکانیک داریم بنابراین خواه ناخواه بازار این شغل نیز در این ناحیه فراهم خواهد شد.

در مجموع شما با راه اندازی چنین مجموعه ای چقدر توانسته اید از خروج ارز جلوگیری وشرایط اشتغال ایجاد کنید؟

در گذشته دستگاه‌هایی مانند برش  و پرس در رشته قالب سازی وارداتی بودند اما اکنون متخصصان ما خود می توانند دستگاه‌های پرس 400-500 تنی بسازند. همچنین دستگاه های هواشناسی ما کاملا وارداتی بودند اما اکنون متخصصان ما موفق به ساخت این دستگاه ها شده اند؛ ما برای واردات این دستگاه باید 200 میلیون تومان هزینه صرف می کردیم در حالی که  می‌توان تنها با 80 میلیون تومان این دستگاه را با توان متخصصان داخلی تولید کرد. همچنین هم اکنون متخصصان ما موفق شدند با استفاده از مهندسی معکوس یک سری کارهای خاص و ویژه انجام دهند مثلا آنها موفق به راه اندازی خط تولید دستگاه‌های اجاق گاز سازی در کشور شده اند.

کار آفرینانی مانند شما برای رسیدن به جایگاه مطلوب باید چه مشکل هایی را پشت سر بگذارند؟

جدا از فشار مالی که اغلب کار آفرینان با آن مواجه اند، ارزش و بهایی به کارآفرینی و نو آوری افراد در کشور داده نمی‌شود. برخلاف آن هم اکنون به مدرک گرایی بیش از هر چیز دیگری بها داده شده است. شخصی که 10 سال درس خوانده و مدرک دکترایش را اخذ کرده باشد از جایگاه زیادی در کشور برخوردار است اما ارزش کار فردی که 100 یا 200 نفر  را به کار مشغول کرده باشد بسیار اندک است. در کشورهای دیگر کسانی که مالیات زیادی می پردازند از ارزش زیادی برخوردارند زیرا چرخ مملکت شان به وسیله مالیات آنها می چرخد. در کشورهای پیشرو کار آفرینان از ارج و قرب زیادی برخوردارند . طبق بر آوردهای انجام شده به ازای هر یک نفری که مشغول به کار ثابت می شود معادل 70 میلیون تا 2 میلیارد تومان هزینه برای دولت در بر دارد؛ این نسبت در کمترین میزان 20 میلیون تومان تخمین زده شده است. دولت باید در حد متوسط 900 میلیون تومان برای هر شخص هزینه صرف کند اما کسی که کار آفرینی می کند، می تواند برای  100 تا 200 نفر اشتغال ایجاد کند و بار سنگینی از دوش دولت بردارد.

پس با این حساب دولت چه نقشی می تواند در این بین داشته باشد؟

کل حاکمیت و دولت باید به سمت نهادینه شدن و ترویج این امر سوق داده شود اما متاسفانه هم اکنون حمایت خاصی از کار آفرینان نمی شود. بیشتر حمایت های دولتی معطوف به دادن وام بانکی با شرایط خاص است. این وام ها دردی از دردها دوا نمی کند. اگر دولتمردان بتوانند چرخه اقتصاد را مدیریت کنند، بهتر است. پیشگیری از واردات و رفع مشکل های گمرکی  از جمله این کارها است. آنقدر سرمایه در مملکت ما خوابیده است که قابل باور نیست. آنقدر سرمایه دست مدرم است که نمی دانند با آن چکار کنند. این افراد به راحتی می توانند روی مباحث دانش بنیان سرمایه گذاری کنند.  تنها می توان یک طرح اقتصادی مطرح کرد و تیمی در این خصوص تشکیل داد. مثلا یکی کار سرمایه گذاری و دیگری مدیریت و فرد دیگر دانش فنی و عده‌ای کارهای دیگر این طرح را می توانند بر عهده بگیرند. شاید در تصور نگنجد اما ما حتی یک ریال هم وام نگرفتیم. ما به راحتی با این شیوه کارمان را پیش برده ایم.

 

 

 

 

 

 

No tags for this post.