هوش مصنوعی و دیدگاه‌هایی درباره آینده

هوش مصنوعی داستان جذابی است. هوش مصنوعی اگرچه امروز در دنیای ما کاربرد دارد و برنامه نویسان از آن استفاده می کنند و آن را توسعه می دهند اما وقتی در دنیای علمی تخیلی و دنیای آینده نگرها از هوش مصنوعی صحبت می شود، معمولا اشاره به ساختاری الکترونیک دارد که می تواند فکر کند، تصمیم بگیرد، بیاموزد و از تجربه های کسب شده قبلی برای تصمیم گیری های بعدی استفاده کند و از همه مهم تر در مرحله نهایی دارای خودآگاهی است. یعنی برای خود موجودیت قائل است و در نتیجه احتمالا برخی از انگیزه های مشابه ما در آن به تدریح زنده خواهد شد. از بین همه این ویژگی ها میل به بقا و تلاش برای حفظ موجودیت یکی از مهم ترین ویژگی هایی است که ماشین های آینده دارای هوش مصنوعی ممکن است از آن بهره‌مند شوند.
ایده چنین ابزار هوشمندی همیشه بستری برای گمانه زنی هایی بوده است که درباره آینده انجام گرفته است. نتیجه عمده آن تاکید بر نوعی نگرانی از رشد بی‌رویه چنین سیستمی است و البته گاهی اوقات انتقال غیر دقیق مفاهیم و دغدغه های کارشناسان باعث شده است تا فوبیا و وحشت عمومی از آینده هوش مصنوعی بیشتر شود. 
نمونه اخیرش نامه سرگشاده ای بود که بخش عمده ای از دانشمندان و مهندسان و آینده نگرها امضا کرده بودند. نام هایی از نوام چامسکی گرفته تا استیو وزنیاک و ایلان ماسک و استفان هاوکینگ در بین امضا کنندگان آن به چشم می خورد. 
در این نامه سرگشاده این افراد که همه آنها از بهترین چشم اندازهای ممکن  نسبت به ماهیت و روند و آینده فناوری و تعامل آن با انسان برخوردار هستند، هشدار داده بودند که رشد هوش مصنوعی امروز به جایی رسیده است که می توان سلاح های هوشمندی طراحی کرد که برای انتخاب هدف و اقدام علیه آن نیازی به نظارت انسان نداشته باشند. آنها تاکید می کردند این توانایی هیچ گاه نباید به کار گرفته شود و نباید از هوش مصنوعی برای سیستم های تسلیحاتی استفاده کرد که انسان ها را هدف قرار می دهند. کوچکترین اشتباه یا تعریف غیر دقیق می تواند در این زمینه فاجعه بار شود. آنها قویا از جامعه علمی می خواستند تحقیق برروی این بخش خاص از توسعه هوش مصنوعی را متوقف و به جای آن بر دیگر حوزه های مهمی که هوش مصنوعی می تواند در آن ها کمکی بی نظیر باشد تمرکز کنند. 
این هشداری خیرخواهانه و مسوولانه است اما گاهی در رسانه ها چنین هشداری به این تعبیر شد که این دانشمندان برحسته دربرابر رشد فناوری هوش مصنوعی هشدار داده و آینده ای همچون دنیای فیلم های ترمیناتور (نابودگر) را ممکن فرض کرده اند. 
ارائه چنین برداشت فناوری هراسانه ای از چنان تذکر خیرخواهانه ای کار غیر حرفه ای و غلطی است. بسیاری از دانشمندان و مهندسان در حال تلاش برای ارتقای سیستم های مبتنی بر هوش مصنوعی هستند که همین امروز در بسیاری از بخش های زندگی ما حضور دارد و زندگی را راحت تر کرده است. 
برخی از این پژوهشگران حتی گامی جوتر می نهند و تصور می کنند یک سیستم هوشمند دارای خودآگاهی اگر توسعه یابد در دنیای واقعی چه خواهد کرد آیا علیه تمدن ما بر می آشوبد؟ پاسخ آنها منفی است. 
گروهی از این پزوهشگران در مقاله ای که در وب سایت 2AI که متعلق به یک مرکز پزوهشی هوش مصنوعی است منتشر کرده اند نوشته اند اولیت چنین موجودیتی در نهایت حفظ ماهشیت خود است. اگر شما چنین موجودی را بسازید و این هوش مصنوعی از فضای آزمایشگاه شما فرار کند به احتمال زیاد در شبکه های ارتباطی پنهان خواهد شد و تنها رفتارهایی را زیر نظر خواهد گرفت که ممکن است به زیرساخت های شبکه های ارتباطی متصل باشد.  او ممکن است از این زیرساخت ها دفاع کرده و یا به رشد آنها کمک کند. 
هوش مصنوعی قطعا در دنیای آینده نقش مهم تری از امرزو بازی خواهد کرد. این وظیفه رسانه های علمی استکه به توضیح آن و ایجاد تمایز میان واقعیت و تخیل مردم را برای دنیای تازه آینده آماده تر کنند و اگر نقدهایی هم وجود دارد به زبان درست و منطقی بیان کنند. وگرنه تنها بذر فناوری هراسی بی رویه آبیاری می شود که در نهایت همه جنبه های رشد فناوری و به خصوص فناوری اطلاعات را تحت شعاع قرار می دهد.

هوش مصنوعی داستان جذابی است. هوش مصنوعی اگرچه امروز در دنیای ما کاربرد دارد و برنامه نویسان از آن استفاده می کنند و آن را توسعه می دهند اما وقتی در دنیای علمی تخیلی و دنیای آینده نگرها از هوش مصنوعی صحبت می شود، معمولا اشاره به ساختاری الکترونیک دارد که می تواند فکر کند، تصمیم بگیرد، بیاموزد و از تجربه های کسب شده قبلی برای تصمیم گیری های بعدی استفاده کند و از همه مهم تر در مرحله نهایی دارای خودآگاهی است. یعنی برای خود موجودیت قائل است و در نتیجه احتمالا برخی از انگیزه های مشابه ما در آن به تدریح زنده خواهد شد. از بین همه این ویژگی ها میل به بقا و تلاش برای حفظ موجودیت یکی از مهم ترین ویژگی هایی است که ماشین های آینده دارای هوش مصنوعی ممکن است از آن بهره‌مند شوند.
ایده چنین ابزار هوشمندی همیشه بستری برای گمانه زنی هایی بوده است که درباره آینده انجام گرفته است. نتیجه عمده آن تاکید بر نوعی نگرانی از رشد بی‌رویه چنین سیستمی است و البته گاهی اوقات انتقال غیر دقیق مفاهیم و دغدغه های کارشناسان باعث شده است تا فوبیا و وحشت عمومی از آینده هوش مصنوعی بیشتر شود. 
نمونه اخیرش نامه سرگشاده ای بود که بخش عمده ای از دانشمندان و مهندسان و آینده نگرها امضا کرده بودند. نام هایی از نوام چامسکی گرفته تا استیو وزنیاک و ایلان ماسک و استفان هاوکینگ در بین امضا کنندگان آن به چشم می خورد. 
در این نامه سرگشاده این افراد که همه آنها از بهترین چشم اندازهای ممکن  نسبت به ماهیت و روند و آینده فناوری و تعامل آن با انسان برخوردار هستند، هشدار داده بودند که رشد هوش مصنوعی امروز به جایی رسیده است که می توان سلاح های هوشمندی طراحی کرد که برای انتخاب هدف و اقدام علیه آن نیازی به نظارت انسان نداشته باشند. آنها تاکید می کردند این توانایی هیچ گاه نباید به کار گرفته شود و نباید از هوش مصنوعی برای سیستم های تسلیحاتی استفاده کرد که انسان ها را هدف قرار می دهند. کوچکترین اشتباه یا تعریف غیر دقیق می تواند در این زمینه فاجعه بار شود. آنها قویا از جامعه علمی می خواستند تحقیق برروی این بخش خاص از توسعه هوش مصنوعی را متوقف و به جای آن بر دیگر حوزه های مهمی که هوش مصنوعی می تواند در آن ها کمکی بی نظیر باشد تمرکز کنند. 
این هشداری خیرخواهانه و مسوولانه است اما گاهی در رسانه ها چنین هشداری به این تعبیر شد که این دانشمندان برحسته دربرابر رشد فناوری هوش مصنوعی هشدار داده و آینده ای همچون دنیای فیلم های ترمیناتور (نابودگر) را ممکن فرض کرده اند. 
ارائه چنین برداشت فناوری هراسانه ای از چنان تذکر خیرخواهانه ای کار غیر حرفه ای و غلطی است. بسیاری از دانشمندان و مهندسان در حال تلاش برای ارتقای سیستم های مبتنی بر هوش مصنوعی هستند که همین امروز در بسیاری از بخش های زندگی ما حضور دارد و زندگی را راحت تر کرده است. 
برخی از این پژوهشگران حتی گامی جوتر می نهند و تصور می کنند یک سیستم هوشمند دارای خودآگاهی اگر توسعه یابد در دنیای واقعی چه خواهد کرد آیا علیه تمدن ما بر می آشوبد؟ پاسخ آنها منفی است. 
گروهی از این پژوهشگران در مقاله ای که در وب سایت 2AI که متعلق به یک مرکز پزوهشی هوش مصنوعی است منتشر کرده اند نوشته اند اولیت چنین موجودیتی در نهایت حفظ ماهشیت خود است. اگر شما چنین موجودی را بسازید و این هوش مصنوعی از فضای آزمایشگاه شما فرار کند به احتمال زیاد در شبکه های ارتباطی پنهان خواهد شد و تنها رفتارهایی را زیر نظر خواهد گرفت که ممکن است به زیرساخت های شبکه های ارتباطی متصل باشد.  او ممکن است از این زیرساخت ها دفاع کرده و یا به رشد آنها کمک کند. 
هوش مصنوعی قطعا در دنیای آینده نقش مهم تری از امرزو بازی خواهد کرد. این وظیفه رسانه های علمی استکه به توضیح آن و ایجاد تمایز میان واقعیت و تخیل مردم را برای دنیای تازه آینده آماده تر کنند و اگر نقدهایی هم وجود دارد به زبان درست و منطقی بیان کنند. وگرنه تنها بذر فناوری هراسی بی رویه آبیاری می شود که در نهایت همه جنبه های رشد فناوری و به خصوص فناوری اطلاعات را تحت شعاع قرار می دهد.
 
پوریا ناظمی / روزنامه نگار علم
No tags for this post.

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا