محققان تکه ای از قلب انسان را رشد دادند که می تپد
به گزارش سیناپرس، محققان می گویند توانسته اند این دریچه میلی متری قلب را مهندسی معکوس کنند. این امر به دانشمندان اجازه داد تا مدلی بسازند که نه تنها مانند قلب واقعی می تپد، بلکه می تواند خون را درست مانند قلب یک انسان زنده پمپ کند.
با ساخت این مدل جدید، سارگول اوخویشن (Sargol Okhovation) مهندس زیست پزشکی دانشگاه تورنتو در بیانیه ای اشاره می کند که آنها قادر خواهند بود حجم پمپاژ خون را اندازه گیری کرده و مقدار خون و همچنین فشار آن را در هر بار انقباض بطن مشخص کنند.
به گفته پژوهشگران، این دستاورد یک گام بزرگ رو به جلو برای مطالعه قلب و بیماری های قلبی عروقی است، به خصوص اگر محققان بتوانند بیماری ها را در این قلب های رشد یافته در آزمایشگاه مهندسی کنند. رشد بخش‌هایی از قلب انسان در آزمایشگاه به دانشمندان این امکان را می دهد تا بخش های خاصی از اندام های آن را مطالعه کنند. این مدل همچنین به دانشمندان اجازه می دهد تا نحوه عملکرد قلب زنده تحت تأثیر درمان های جدید را آزمایش کنند.
به گفته سازندگان این بافت، بارزترین مزیت رشد قلب انسان در آزمایشگاه این است که به پزشکان اجازه می دهد اندام را در حین عملکرد ببینند. از آنجایی که مدلی که مهندسان ایجاد کرده اند در واقع می تپد، محققان می توانند پمپاژ خون را از قلب مشاهده کرده و نیروی انجام این کار را بسنجند. این امر می تواند به دانشمندان کمک کند تا راه های بهتری برای درمان بیماری های قلبی عروقی را تعیین کنند.
تحقیقات در مورد بیماری های قلبی عروقی و درمان آن در طول دهه ها بسیار بهبود یافته است. با این حال، مشکلات قلبی همچنان هر سال جان نزدیک به ۱۸ میلیون نفر را می گیرد. با ساخت مدل های جدید، دانشمندان ممکن است بتوانند تحقیقات را به سطوح جدیدی سوق دهند. علاوه بر این، محققان می گویند که این امکان وجود دارد که در آینده، بتوانند با این مدل ها زندگی دوباره را با پیوند اعضا برای بیماران به ارمغان بیاورند.
به گزارش سیناپرس، در حال حاضر، نیاز به پیوند عضو اغلب مستلزم انتظار در لیستی برای یافتن یک اهداکننده است. متأسفانه، فردی که به پیوند نیاز دارد ممکن است همیشه از این انتظار جان سالم به در نبرد. اگر بتوانیم قلب انسان و سایر اندام ها را رشد دهیم، پیوند را بسیار دوام بخش تر می کنیم زیرا عرضه ثابت تری از اعضای قابل پیوند خواهیم داشت.
شرح کامل این پژوهش و یافته های آن در آخرین شماره مجله تخصصی Advanced Biology منتشر شده است.
مترجم: مهدی فلاحی پناه
