خلیج مکزیک از انقراض دسته جمعی باستانی چگونه فرار کرد؟
به گزارش سیناپرس، این یافته ها نه تنها یک انقراض دسته جمعی باستانی را روشن می کند، بلکه می تواند به دانشمندان کمک کند تا تعیین کنند که تغییرات آب و هوایی فعلی چگونه بر زندگی دریایی تأثیر می گذارد و حتی به تلاش ها برای یافتن ذخایر نفت و گاز کمک می کند.
باب کانینگهام (Bob Cunningham) ژئوشیمیدان دانشگاه تگزاس که این تحقیق را رهبری می کرد، گفت: اگرچه خلیج مکزیک امروزه بسیار متفاوت است اما با مطالعه گذشته آن می توان درس‌های ارزشمندی درباره تغییرات اقلیمی امروز از نحوه تأثیرگذاری در گذشته گرفت.
او گفت: این رویداد که به عنوان حداکثر حرارتی پالئوسن-ائوسن یا PETM شناخته می شود و برای درک ماجرا بسیار مهم است. این رویداد به یک تزریق کربن بسیار قدرتمند به جو اشاره می کند که بسیار به آنچه اکنون در حال وقوع است، شبیه است.
کانینگهام و همکارانش دوره باستانی گرمایش جهانی و تأثیر آن بر زندگی دریایی و شیمی را با مطالعه گروهی از ذخایر گل، ماسه و سنگ آهک که در سراسر خلیج پیدا شده بود، بررسی کردند.
محققان تراشه های سنگی را که در حین حفاری نفت و گاز بیرون آمدند، غربال کرده و ریزفسیل‌های فراوانی از رادیولارها که نوعی پلانکتون هستند را یافتند که به طور شگفت انگیزی در طول گرمایش جهانی باستان در خلیج مکزیک رشد کرده بودند.
پژوهشگران به این نتیجه رسیدند که میزان ثابت رسوبات رودخانه ها و آب های اقیانوس در چرخه به زنده ماندن رادیولارها و سایر میکروارگانیسم ها کمک کرده است، حتی در حالی که گرم شدن آب و هوای زمین نسبت به زندگی خصمانه تر شده است.
مارسی پورکی فیلیپس (Marcie Purkey Phillips) یکی دیگر از محققان می گوید: در بسیاری از مکان ها، اقیانوس غیرقابل سکونت بودند. اما به نظر نمی رسد که در خلیج مکزیک به اندازه ای که در جاهای دیگر دیده می شود، تأثیر شدیدی ببینیم.
دلایل آن به نیروهای زمین شناسی بازمی گردد که در آن زمان آمریکای شمالی را تغییر شکل دادند. حدود ۲۰ میلیون سال قبل از گرم شدن زمین باستانی، به وجود آمدن کوه‌های راکی، رودخانه ها را به سمت شمال غربی خلیج مکزیک هدایت کرده بود که یک تغییر تکتونیکی است که به بالا آمدن لارامید معروف است. بنابراین این بالا آمدن، بسیاری از رودخانه های این قاره را از طریق تگزاس و لوئیزیانا کنونی به آب های عمیق تر خلیج می فرستاد.
هنگامی که گرم شدن کره زمین شروع شد و آمریکای شمالی گرمتر و مرطوب تر شد، رودخانه های پر از باران مواد مغذی و رسوبات را به خلیج برده و مواد مغذی زیادی را برای فیتوپلانکتون ها و دیگر منابع غذایی برای رادیولارها فراهم کردند.
این یافته ها همچنین تایید می کنند که خلیج مکزیک همچنان به اقیانوس اطلس متصل است و شوری آب های آن هرگز به حد زیادی نرسیده است. به گفته فیلیپس، وجود رادیولارها به تنهایی تأیید کرد که چرا آب های خلیج خیلی شور نشده اند.
کانینگهام افزود که کاهش محتوای آلی رسوبات دورتر از ساحل نشان می دهد که جریان های عمیقی که توسط اقیانوس اطلس هدایت می شوند، کف حوضه را فرا می گیرند.
جان اسندن (John Snedden) یکی دیگر از پژوهشگران مطالعه گفت: خلیج مکزیک یک آرشیو طبیعی فوق العاده از تاریخ زمین شناسی است که به دقت مورد بررسی قرار گرفته است. ما از این پایگاه داده بسیار قوی برای بررسی یکی از بالاترین رویدادهای حرارتی در تاریخ زمین شناسی استفاده کرده ایم و فکر می کنم که نمای بسیار ظریفی از زمان بسیار مهمی در تاریخ زمین به ما ارائه کرده است.
به گزارش سیناپرس،شرح کامل این کشف شگفت انگیز و دیگر یافته های این مطالعات در آخرین شماره مجله تخصصی Marine and Petroleum Geology منتشر شده است.
مترجم: مهدی فلاحی پناه
