شاید وجود انسان اولیه به آفریقا محدود نشود

به گزارش سیناپرس، بررسی بقایای یافت شده انسان ها نشان می دهد که پیشینه خانوادگی این انسان ها بیشتر از اروپاییان امروزی با جمعیت های آسیای شرقی آن روزگار در هم آمیخته است که حکایت از مهاجرت بسیار پیچیده انسان ها بسیار پیشتر از آنچه قبلا تصور می شد دارد.

اکنون، محققان دانشگاه‌های پادووا و بولونیا در ایتالیا، بر اساس آنچه که می ‌توانیم از روابط ژنتیکی و تغییرات ظریف در فناوری باستانی در سراسر جهان گرد هم بیاوریم، ساده ‌ترین توضیح را برای پیچیدگی غیرمنتظره در شجره‌ نامه انسان ارائه کرده ‌اند. به گفته محققان، اگر به عصر حجر و فراتر برگردیم، ناگزیر لحظه‌ ای را خواهیم یافت که دسته‌ ای از انسان‌ های خردمند گامی محوری از آفریقا به سرزمینی که اکنون به عنوان خاک اوراسیا می ‌دانیم، برداشتند. 

پیش از این انسان های پیشین چندین مرتبه اقدام به مهاجرت کرده و قبل از مردن مدتی در مناطقی ساکن شده بودند. در حالی که نتیجه این سفر اکنون آشکار است، مسیرهای طی شده و شاخه‌ های گمشده بی ‌شماری را می ‌توان تنها از آثار ناچیز باقی ‌مانده و میراث اختلاط ژنتیکی کنار هم قرار داد.

به گزارش سیناپرس، استخوان‌ های انسان و ادوات سنگی که از رسوبات غار باچو کیرو در مرکز بلغارستان غربال شده ‌اند، شواهد بسیار مهمی هستند که باستان ‌شناسان در انتظارشان بودند. قدمت این استخوان‌ ها به حدود ۴۵ هزار سال می ‌رسد و رسماً آنها را به قدیمی ‌ترین استخوان‌ های هومینین دوره پارینه سنگی تبدیل می‌ کند که تاکنون در اروپا پیدا شده است. 
با در نظر گرفتن سوابق باستان شناسی، می توانیم بگوییم که آنها از یک جامعه بزرگتر در یک وقفه ۱۵ هزار ساله در سفرهای خود به شرق آمده اند. اگر چیز دیگری درباره آنها نمی دانستیم، می توانستیم به این نتیجه برسیم که این مردم نوعی پله بین آینده در آسیا و گذشته در اروپا هستند.

با این حال، شواهد ژنتیکی حفظ شده در سه تن از آن اجساد، چندان با این سناریوی ساده مطابقت ندارد. پژوهشی که توسط موسسه انسان ‌شناسی تکاملی ماکس پلانک در آلمان انجام شد به این نتیجه رسید که این افراد بیشتر با جمعیت ‌های کنونی و باستانی در شرق آسیا و آمریکا نسبت به جمعیت‌های بعدی اوراسیا غربی مرتبط هستند.

یافتن پیوندهای خانوادگی نزدیک ‌تر با جمعیت‌های آسیایی مدرن و باستانی نسبت به مردم اروپای مدرن، سؤالات چالش ‌برانگیزی را در رابطه با نحوه انشعاب این مرکز باستانی بشریت به شرق و غرب مطرح می ‌کند. 

لئوناردو والینی (Leonardo Vallini) انسان شناس مولکولی از دانشگاه پادوا می ‌گوید: حدود ۴۵ هزار سال پیش، گسترش جدیدی از این مرکز سرچشمه گرفت و منطقه وسیعی از اروپا تا شرق آسیا و اقیانوسیه را مستعمره کرد که با شیوه ‌ای از تولید ابزارهای سنگی به نام پارینه سنگی اولیه مرتبط است. 

به گزارش سیناپرس، کسانی که به آسیا منشعب شدند رشد کرده و آثاری از نسل آنها تا به امروز باقی مانده است. اما اتفاقی در غرب افتاد، موضوعی بود که پایانی موقت برای انسان در اروپا داشت.اینکه این مرکز موقت بشریت کجا می ‌تواند باشد و چه چیزی باعث شده جمعیت آن بارها و بارها مهاجرت کنند، موضوعی است که باید باستان ‌شناسان آینده کشف کنند.
شرح کامل این تحقیق و یافته های حاصل از آن در آخرین شماره مجله تخصصی Genome Biology and Evolution منتشر شده است.

مترجم: کاظم فلاحی پناه

No tags for this post.