پیامدهای سفر بین سیاره‌ای برای انسان چه خواهد بود؟
دکتر گوردون کابل، دانشیار پزشکی هوافضا در دانشگاه تاسمانی استرالیا اظهار کرد: یکی از اولین شرایط موردنیاز مسافران فضایی آینده، توانایی کنار آمدن با خدمه است.
وی که مخاطرات و خطرات فضا بر انسان را بررسی می‌کند در این مورد می‌گوید: افراد باید با فاصله، تنهایی و وابستگی به زمین کنار بیایند. افرادی که در ایستگاه فضایی بین‌المللی ساکن می‌شوند زمین را فقط به‌صورت نقطه‌ای آبی‌رنگ مشاهده می‌کنند.
بنابراین انتخاب و آموزش به‌ویژه برای مریخ، مکانی که گروه کوچکی از انسان‌ها مجبور به کنار آمدن و همکاری با یکدیگر هستند نقش کلیدی خواهد داشت.
وی ادامه داد: در سفر بین سیاره‌ای نیازمند افرادی هستیم که بتوانند به‌خوبی و به طور متعادل به‌صورت گروهی فعالیت کنند و افراد خجالتی، کناره‌گیر، افراد بیش از حد معاشرتی و ناتوان در تصمیم‌گیری مناسب این سفر نخواهند بود.
وی گفت: «من اغلب می‌گویم، رفتن به مریخ مثل این است که به مدت سه سال در یک کاروان با سه نفر از بهترین دوستان خود باشید. اگر بتوانید از این طریق زندگی کنید، به هدف خود خواهید رسید.»
مورد دیگر چالش‌های جسمی قرارگرفتن در ریز گرانش یا جاذبه جزئی است که بر عملکرد سیستم قلب و عروق تاثیر می‌گذارد و می‌تواند استخوان‌ها را ضعیف‌تر کند. تابش نیز عامل بازدارنده بالقوه دیگری است.
هنگامی‌که انسان پناهگاه حفاظتی، جو زمین را ترک می‌کند در جهانی قرار می‌گیرد که در تابش کیهان غرق شده است و خطر ابتلا به سرطان و ناتوانی در تولیدمثل را به همراه دارد. بدان معناست که هرکسی فقط یک‌بار قادر است به سفر بین سیاره‌ای برود و قرارگرفتن در برابر اشعه خطر بسیار بزرگی است.
وی بیان کرد: این فقط شروع است. پس از بازگشت، باید برای زندگی دوباره در زمین، وضعیت سلامتی را بهبود بخشید.
به گفته وی، استرالیا از موقعیت خوبی برای کمک به ماموریت ماه به مریخ برخوردار است.
کابل خاطرنشان کرد: «ما به دلیل تجربه زندگی در محیط‌های سخت و دستاوردهایی در تحقیقات پزشکی، از جمله قرارگیری در معرض تابش شهرت بین‌المللی داریم».
این موارد به‌نوعی چالش‌هایی است که ارزش ماجراجویی را دارند. آنچه در مورد حمایت از فضانوردان آموخته می‌شود، به‌سلامت زمینیان به‌ویژه افراد در جوامع دورافتاده و بومی و حتی مراقبت از سالمندان نیز کمک می‌کند.
به عنوان مثال، محققان در حال بررسی نشانگرهای زیستی مانند قراردادن حسگرهایی زیرپوست برای تشخیص زودهنگام کمبود آب هستند این مورد برای فضانوردان در محیط‌هایی با شرایط سخت و مراقبت از افراد در سنین مختلف که می‌توانند خیلی زود دچار کم‌آبی شوند، مهم خواهد بود.
وی ادامه داد: «داشتن یک مانیتور پوشیدنی که بتواند داده‌ها را به سیستمی برساند که سطح آبرسانی را رصد می‌کند و در مورد کم‌آبی هشدار می‌دهد می‌تواند منجر به تشخیص و مداخله زودهنگام شود.»
وی افزود: «ما همیشه به دوگانگی بین فضا و زمین، زمین و فضا فکر می‌کنیم … ما اطمینان حاصل می‌کنیم که با این یافته‌ها به جمعیت زمین نیز کمک کنیم.»
منبع:ایسنا
No tags for this post.
