دانش آموزان فقیر؛ قربانیان اصلی عدالت آموزشی

به گزارش سیناپرس، ایجاد فرصت های عادلانه و متنوع تربیتی در زمینه‏‌ های مختلف علمی، آموزشی، مهارتی، هنری و ورزشی برای بهره‌ مندی همه دانش آموزان کشور یک ضرورت ملی و از اهداف سند تحول بنیادین آموزش و پرورش محسوب می شود اما متاسفانه در حال حاضرهمه مدارس عادی و دولتی نتوانسته اند به خوبی و درستی از عهده ارائه خدمات آموزشی و تربیتی متناسب با اقتضائات، استعداد و نیازهای آموزشی و تربیتی دانش‏‌آموزان برآیند، همین مساله باعث شده تا طی دهه های گذشته مدارسی با عناوین مختلف غیردولتی، عالی، تیزهوشان، هیات امنایی، نمونه دولتی، شبانه روزی، ماندگار، سما، وابسته، استثنایی، فرهنگ، قرآنی، مونته سوری، هوشمند، فوتبال، طبیعت و … ایجاد شوند؛ مدارسی که شماری از آنها دارای مجوز رسمی از آموزش و پرورش هستند اما برخی دیگر تنها عنوان «مدرسه» را یدک می‌ کشند.

این در حالی است که در یک نظام آموزشی متعادل، دانش‌آموزان تیزهوش، عادی و حتی کم‌ هوش باید در کنار هم زندگی کنند، از یکدیگر کمک بگیرند و آموزش ببینند زیرا قرار است همه آنها در جامعه و در کنار هم زندگی کنند و مشغول به کار شوند

 سه میلیون دانش آموز در معرض خشن ترین جلوه بی عدالتی

سید جواد حسینی، معاون وزیر آموزش و پرورش و رئیس سازمان آموزش و پرورش استثنائی، داشتن یک نوع مدرسه را آرمان اصلی نظام آموزش و پرورش عنوان کرد و در این خصوص گفت: دانش‌آموزان و فرزندان این ملت باید در مدرسه، درس زندگی و عدالت بیاموزند؛ در بحث عدالت آموزشی ضرورتی ندارد که 24 نوع مدرسه در کشور داشته باشیم. همه دانش آموزان باید در یک مدرسه تحصیل کنند. وجود این میزان مدرسه متعدد، هم به کیفیت آموزش و هم به عدالت آموزشی لطمه می‌زند.
وی افزود: ما نباید در نظام آموزش و پرورش مدرسه استثنایی و مدرسه تیزهوشان داشته باشیم. همه دانش آموزان باید در کنار هم و با فرصت برابر امکان تحصیل و یادگیری داشته باشند و معلمان باید به تناسب دانش‌آموزان تیزهوش، متوسط و استثنائی در مدرسه الگوهای تربیتی و آموزشی را مدنظر قرار دهند.
وی عدالت منطقه‎ ای، عدالت مدرسه‎ ای، عدالت آموزشی و عدالت دیجیتالی را لازمه نظام آموزش و پرورش دانست و با اشاره به اینکه شیوع کرونا، باعث رقم خوردن بی عدالتی در تحصیل دیجیتال و الکترونیکی دانش آموزان شده است، گفت: هرچند هم اکنون 70 درصد دانش‌آموزان به شبکه شاد دسترسی دارند اما 30 درصد دانش‌آموزان از تحصیل بازنمانده ‌اند؛ بی‌عدالتی دیجیتالی و فناورانه نباید در جامعه و در نظام تعلیم و تربیت ما شکل بگیرد و عده ‌ای از دانش‌آموزان به خاطر این بی‌عدالتی، از تحصیل باز بمانند.

وی تاکید کرد: ما دوست نداریم کودکان و نوجوانان این سرزمین روحشان به خاطر چنین فقر و نداری دچار سایش شود چرا که این حق مسلم دانش‌آموزان است تا از بستر شاد در تحصیل استفاده کنند بنابراین در تلاشیم با تامین تبلت برای آنها عدالت آموزشی را برقرار کنیم تا این سه میلیون دانش‌آموز در معرض خشن‌ ترین جلوه بی‌عدالتی قرار نگیرند.

آیا عدالت آموزشی با آموزش تلویزیونی تحقق می یابد؟

اکنون بیش از یک سال از حرکت آموزش تلویزیونی برای برقراری عدالت آموزشی می گذرد. شاید این نوع آموزش نقطه عطفی در جریان سازی آموزش در دوران شیوع کرونا محسوب می شود و دیگر دانش آموزان مناطق محروم نیاز به صرف هزینه برای اینترنت و تهیه گوشی همراه ندارند اما این نوع روش آموزشی نیز با چالش های زیادی همراه است؛ حتی اگر برنامه های آموزشی نیز زنده باشند اما متکلم الوحده هستند و کیفیت آموزشی آنها به پای آموزش های حضور دانش آموزان در کلاس درس نمی رسد.

به گفته محمدرضا سیفی، مدیرکل دفتر توسعه عدالت آموزشی و آموزش عشایر، هم اکنون ۹۸.۲ درصد مردم به شبکه ‌های تلویزیونی دسترسی دارند و دسترسی مردم به تلویزیون قطعاً بیش از شبکه‌ های مجازی است.

وی اظهارداشت: اکنون در دورترین نقاطی که آنتن دهی موبایل ضعیف و پوشش تلفنی کم است اما پوشش تلویزیون وجود دارد به همین دلیل این آموزش مکمل دقیقا در راستای عدالت آموزشی است.

وی افزود: در حال حاضر در دورترین نقاط و محروم‌ ترین روستاها هم دانش آموزان می ‌توانند از کیفیت بالای معلم ‌ها و تدریس بهره ببرند. مثلا مدارس کپری هیچ امکاناتی ندارند اما تلویزیون دارند.

آیا مدارس کانکسی راهی برای عدالت آموزشی است؟

مدارس کانکسی و کپری از جمله روش هایی است که برای ایجاد عدالت آموزشی در منطقه عشایری و محروم به کار گرفته می شود اما آیا کانکس یا کپر وسیله قابل قبولی برای برقراری عدالت آموزشی است؟

مهراله رخشانی مهر، رئیس سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور در این زمینه گفت: تا امروز برای ایجاد عدالت آموزشی از چادر، کانکس و مدارس سنگی برای ایجاد حداقل آموزشی مورد نیاز در مناطق عشایری استفاده می ‌شد اما همانطور که استانداردها در حوزه مدارس تخریبی، خشتی و گلی ارتقا یافته است، در حوزه عشایری هم باید استاندارد‌های مدارس را ارتقا دهیم.

وی افزود: در بعضی از موارد گاهی اوقات چاره ‌ای جز ایجاد مدارس کپری نداریم زیرا کپر جزیی از معماری مرسوم منطقه است؛ مردم یک منطقه در کپرها زندگی می ‌کنند، ما اگر مدارس کپری را جمع آوری کنیم و به جای آن مدرسه ‌ای با مصالح مرسوم بسازیم، ممکن است 5 سال آینده مورد استفاده قرار نگیرد و مردم از آن ناحیه کوچ کنند.

گزارش: فرزانه صدقی

 

No tags for this post.