مغناطوریسندگی، رقیبی نوظهور برای الکتروریسندگی
محققان دانشگاه جرجیا روش ارزان قیمتی برای تولید نانوالیاف پلیمری ارائه کردند. این نانوالیاف از پروتئین‌های شبیه مواد طبیعی، ترکیبات مصنوعی نظیر پلاستیک و چرم یا ترکیبات زیست‌تخریب‌پذیر قابل تولید است.
این روش که به مغناطوریسندگی شهرت دارد، روشی ساده، ایمن و با قابلیت تولید انبوه است که می‌تواند مقادیر انبوه از نانوالیاف را تولید کند. یکی از ویژگی‌های این روش آن است که می‌توان مواد مختلفی نظیر سلول یا دارو را درون این نانوالیاف قرار داد.
این نانوالیاف که توسط یک گروه تحقیقات پزشکی تولید شده می‌تواند برای ساخت بانداژ زخم پیشرفته مورد استفاده قرار گیرد. همچنین می‌توان از آن در مهندسی بافت، دارورسانی و درمان‌های مبتنی بر سلول بنیادی استفاده کرد. محققان این پروژه معتقداند که از این فناوری می‌توان در تولید پیل‌های سوختی، باتری، فیلتر و نمایشگرهای نشر نوری استفاده کرد.
سرگی مینکو، از محققان این پروژه، می‌گوید: «این فرآیند می‌تواند برای تولید هر نوع نانوالیاف با کیفیت بالا استفاده شود، بدون این که نیاز به تجهیزات گرانقیمتی داشته باشد. این روش نه تنها می‌تواند هزینه‌ها را کاهش دهد، بلکه موجب رونق کسب و کار نیز می‌شود. در واقع محققان می‌توانند بدون نگرانی بابت بودجه این نوع مواد، آزمایش‌های خود را انجام دهند.»
در حال حاضر الکتروریسندگی برای تولید نانوالیاف استفاده می‌شود که در آن از ولتاژ الکتریکی برای تنیدن نانوالیاف استفاده می‌شود. در این روش جدید، تنها به یک مغناطیس، سرنگ و یک موتور کوچک نیاز است. دستگاهی که محققان برای این کار ساخته‌اند می‌تواند با سرعت 1000 دور در دقیقه بچرخد و با این کار 50 کیلومتر نانوالیاف تولید می‌شود. این روش بسیار ساده بوده و می‌تواند برای تولید انبوه نانوالیاف با کیفیت بالا استفاده شود.
از انجایی که در این روش از ولتاژ بالا استفاده نمی‌شود، بنابراین دغدغه‌های ایمنی کار با ولتاژ بالا در این روش وجود ندارد.
