تاثیر سرعت نورون ها در ثبت رویدادهای روزمره

خاطرات ما تجربیات ما هستند و ما بر اساس این تجربیات شناخت بهتر و عمیق تری نسبت به محیط پیرامون خود بدست می آوریم. زمانی که نیازمند یادآوری صحنه و یا موضوعی هستیم، اگر علی رغم تمام تلاشمان قادر به یادآوری آن نباشیم می تواند در زندگی مان تاثیر بگذارد. به عنوان مثال، شماره تلفنی را به یاد نمی آوریم که تماس با آن می تواند آینده شغلی ما را تغییر دهد. ما همچنین می توانیم در ذهن خود به گذشته سفر کنیم و رویداد خاصی را به خاطر آوریم. این قابلیت ذهن ما بدست حافظه رویدادی ما شکل می گیرد.

حافظه رویدادی (Episodic Mermory) قسمتی از مغز است که یک جریان را به صورت رویدادهای مجزا درنظر گرفته و بین آن ها ارتباط ایجاد می کند. به عنوان مثال، شما امروز صبح ماشین خود را پارک کردید. این که چه کاری انجام دادید (پارک کردن ماشین) و مکان و زمان انجام آن کار جزئیات این جریان هستند که حافظه رویدادی شما آن ها را ذخیره کرده و بین آن ها ارتباط معنی داری برقرار می کند. علاوه بر این، این بخش می تواند به راحتی روابط  جدیدی را بر اساس تجربیات و داده های جدید بین جزئیات ثبت شده از قبل ایجاد کند.

روند ذخیره سازی خاطرات

رویدادها طی 2 مرحله در حافظه رویدادی ثبت می شوند. مرحله اول مربوط به رمز گذاری اطلاعات ورودی است. مغز، هر رویدادی را با تمام جزئیاتی که می تواند به خاطر بسپارد باید به شکل رمز درآورد تا بتواند در خود ذخیره کند. در این فرآیند شبکه های نورونی با ایجاد جرقه های الکتریکی، ارتباط معنی دار بین این جزئیات را ضبط می کنند.

مرحله بعدی مرحله تثبیت اطلاعات است. در این مرحله جزئیات در ذهن به شکل خاطرات تثبیت می شوند. فرآیند تثبیت از روزها تا هفته ها ممکن است طول بکشد. همچنین این مرحله قابلیت این را دارد که اگر اطلاعات جدیدی در رابطه با اطلاعات ثبت شده بدست آمد، ارتباط جدیدی بین آن ها ایجاد کند. تعداد نورون هایی که در این مرحله برای هر خاطره فعالیت می کنند به همراه تعداد دفعات جرقه آن ها شدت تثبیت پذیری آن خاطره را افزایش می دهد.

نقش نورون ها 

پژوهشگران برای اینکه بتوانند از نحوه ایجاد ارتباط مغز بین رویدادها اطلاعات بیشتری بدست آورند مطالعه ای را طی 5 سال روی 14 بیمار مبتلا به صرع انجام دادند. در مرحله اول این مطالعه، تعدادی عکس را که هیچ ارتباطی با یکدیگر نداشتند به صورت گروه های دوتایی به بیماران نشان دادند. در هر گروه از عکس ها، یک تصویر از انسان و دیگری تصویر مکانی را نشان می داد. پژوهشگران سعی داشتند از این طریق موجب شوند مغز بیماران بین دو عکس از هر گروه ارتباط معنی داری ایجاد کند.

در ارزیابی مرحله اول پژوهشگران توانستند نحوه فعالیت هر یک از نورون ها را در فرآیند رمزگذاری هر عکس تحلیل و بررسی نمایند. تعدای از نورون ها مشخص شدند که با تعدادی از عکس ها از خود واکنش نشان می دادند.

 در مرحله بعد، عکس هایی به بیماران نشان دادند که تصویر انسانی را در مکانی خاص نشان می داد. در این مرحله نیز فعالیت هر یک از نورون ها را طی رمزگذاری  مورد بررسی قرار دادند.

پژوهشگران انتظار داشتند که میان الگوی جرقه زنی و سرعت آن در نورون ها بین دو مرحله تغییراتی مشاهده کنند. نتایج بررسی ها نشان داد که این تغییرات بسیار شدید بود، به طوری که نورون ها در یک لحظه غیر فعال بودند و با سرعت شدیدی شروع به فعالیت می کردند. این تغییرات شدید دقیقا در زمان یادگیری بیماران رخ می داد. مغز با همان سرعتی که رویداد های مجزا و ساده را به یکدیگر ربط می دهد و رمزگذاری می کند می تواند اطلاعاتی که ربط بین جزئیات آن پیچیده است را نیز رمز گذاری کند.

پژوهشگران امید دارند که با استفاده از این نتایج به منظور کمک به بیماران عصبی بتوانند درک بهتری از عملکرد مغزی در این حیطه داشته باشند و در نتیجه راه های درمانی موثرتری را برای این بیماران ارائه دهند.

این پژوهش در مجله Neuron به چاپ رسید.

No tags for this post.