توسعه روستایی به منزله توسعه فرهنگی است

گردشگری از درون فرهنگ ریشه می گیرد و فرهنگ نیز درون مایه گردشگری است. بی شک ایجاد مرز میان فرهنگ و گردشگری کاری بیهوده است و با انسانی که ماهیت فرهنگی دارد و موجودی اجتماعی است، نمی توان گردشگری و فرهنگ را امری متمایز از یکدیگر در نظر گرفت.

گردشگری به عنوان یک موضوع مطالعاتی و نظری در زمره فناوری های نرم قرار می گیرد و از حیث درآمد زایی و ساز و کارهای اقتصادی، موضوعی صنعتی است  بنابراین در قالب صنایع فرهنگی تعریف می شود.

 از این رو نگرش فرهنگی از یک سو و اهمیت ماهیت فرهنگی، توجه به گردشگری را از دریچه فرهنگ مهم تر می‌کند. در همین راستا نگاه فرهنگی به شعار سازمان جهانی گردشگری 2020، نکات و ضروریات فرهنگی را بیش از پیش روشن می کند.

توسعه روستایی، اشاره به ماهیت گردشگری روستایی دارد و روستا خود یک موضوع فرهنگی است. روستا در درون یک محله و منطقه جغرافیایی مشخص از یک کشور، وامدار فرهنگ سنتی و آداب و رسوم منحصر به فردی است که مجموعه فرهنگ یک کشور را تشکیل داده و پرچمدار تاریخ یک سرزمین است.

توسعه روستایی به منزله توسعه فرهنگی است، سبک زندگی روستایی، آداب و رسوم روستایی، پوشش، خوراک، و غیره مولفه های فرهنگی هستند که از بطن روستا جریان می یابند. به همین دلیل می توان چنین در نظر گرفت که توجه به فرهنگ در تمامی فعالیت ها و اقدامات توسعه روستایی باید موردتوجه قرار گیرد.

رویکرد فرهنگی به گردشگری روستایی به ویژه در جهانی که با بیماری کرونا دست به گریبان است، می تواند بیش از پیش اهمیت یابد. این امر هم به منزله توسعه گردشگری در کوچکترین واحدها در یک کشور است و هم نگاهی فرهنگی به این موضوع دارد که دنیای پسا کرونا، دنیای رنج دیده ای است که می خواهد به دامان طبیعت و زندگی سنتی روستایی پناه ببرد.

 از این رو است که جهان با یک رفتار فرهنگی از سوی جوامع روبه روست. به همین دلیل توجه به تمامی جوانب توسعه، نشانگر رویکرد پایداری است که گردشگری را به عنوان یک ضرورت زندگی اجتماعی تبیین می کند.

دکتر محمد حسین ایمانی خوشخو-رئیس پارک ملی علوم و فناوری های نرم و صنایع فرهنگی-عضو شورای عالی میراث فرهنگی وگردشگری

No tags for this post.

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا