گذر زمان در علاقه زوجین به یکدیگر موثر است

بسیاری از افراد اعتقاد دارند عشق مقوله‌ای است که در نگاه اول اتفاق می‌افتد و معمولاً دلیل و انگیزه منطقی پشت آن وجود ندارد، گروهی دیگر نیز بر این باور هستند که عشق محصول شناخت عمیق و احساس ارتباط عاطفی و کشف ویژگی‌های مشترک است.

معمولاً رضایت زوجین پس از شروع زندگی مشترک، طی چهار سال اول به شدت کاهش پیدا کرده و سپس برای مدتی تثبیت می‌شود. در صورت تداوم این شرایط، سرانجام پس از هفت سال ثبات عاطفی، روابط احساسی زوجین نسبت به یکدیگر نزول دیگری را آغاز می کند.

 گروهی تأکید می‌کنند که در ابتدا باید عشق وجود داشته باشد و پس‌ازآن افراد باید برای ازدواج اقدام کنند و در مقابل افرادی نیز معتقدند که عشق می‌تواند پس از ازدواج شکل گیرد. فارغ از پاسخ به این سؤال که می‌تواند بر اساس زمینه‌های فرهنگی، اجتماعی و روان‌شناسی در جوامع مختلف، پاسخ‌های مختلفی داشته باشد باید به بررسی این موضوع بپردازیم که در صورت وجود عشق در هنگام ازدواج دو فرد، گذر زمان چه تأثیری در آن خواهد داشت و آیا زوجین پس از سپری شدن سال‌های بیشتر از زندگی مشترک خود، به یکدیگر علاقه بیشتری پیدا می‌کنند یا بالعکس شعله علاقه در بین آن‌ها رو به افول و خاموشی می‌رود. پاسخ به این سؤال نیز بسیار دشوار است و شاید ویژگی‌های منحصر به فرد موجود در اشخاص و جوامع فرهنگی مختلف بر آن تأثیری مستقیم داشته باشد.

نتایج یک مطالعه گسترده که در سال 1999 میلادی توسط پژوهشگران دانشگاه ایالتی رایت (Wright State University) در اوهایو، ایالات‌متحده آمریکا انجام شد نشان می‌دهد گذر زمان به طور معمول در احساس عاطفی زوجین تأثیر گذار است. در این مطالعه صدها زوج از مناطق مختلف از بدو ازدواج تحت نظر قرار گرفته و به صورت دوره‌ای از آن‌ها سؤالاتی پرسیده شد.

این مطالعات برای ۱۰ سال ادامه داشته و بر اساس نتایج به دست آمده از آن مشخص شد که رضایت زوجین پس از شروع زندگی مشترک، به شدت طی چهار سال اول کاهش پیدا کرده و سپس برای مدتی تثبیت می‌شود. در صورت تداوم این شرایط، سرانجام پس از هفت سال ثبات عاطفی، روابط احساسی زوجین نسبت به یکدیگر نزول دیگری را آغاز می کند. البته باید در نظر داشت که این آمار به طور میانگین محاسبه شده و میزان قابل توجهی از متغیرها را پوشش می‌دهند.

در سال ۲۰۱۲ یک مطالعه جامع دیگر در این مورد و باز هم در ایالات‌متحده آمریکا انجام شد که نتایج آن نشان داد، زوج‌های مختلف مسیرهای متفاوتی را برای احساس خوشبختی و شادی طی می‌کنند.

در برخی موارد این زوج‌ها موفق می‌شوند سعادت زناشویی خود را برای سال‌ها حفظ کنند و برخی دیگر در زمانی کوتاه از هم جدا می‌شوند. به طور کلی از نظر متخصصان، اصلی ترین شرط بقای خوشبختی در زندگی مشترک این است که هم شما و هم همسرتان از نظر عاطفی مقاوم باشید، سعی کنید مشکلات را با یکدیگر و نه به تنهایی حل کرده و از همه مهم‌تر شرایط خود را با نیازهای شریکتان مطابقت دهید.

در صورت رعایت این موارد شانس خوشبختی و تداوم پیمان ازدواج افزایش یافته و ازدواج شما به احتمال زیاد پایدار خواهد بود. در این میان به نظر می‌رسد وجود کودک در زندگی مشترک در ایجاد احساس خوشبختی و سعادت بسیار مؤثر بوده و می‌توان از آن به عنوان عامل اصلی یاد کرد.

در خاتمه این گزارش که در وب‌سایت ساینس فوکوس منتشر شده است، تأکید شد: اگر می‌خواهید زندگی مشترک موفقی را تجربه کنید، برای حل امور زندگی در کنار هم بمانید. شما می‌توانید به دنبال فرصت‌های جدیدی برای همکاری با همسر خود باشید. تحقیقات انجام شده حاکی از آن است که ادامه مشارکت در فعالیت مختلف و درگیر شدن هر دو طرف با موارد همچونی سرگرمی‌های جدید یا سفر به مکان‌های ناآشنا، می‌تواند اشتیاق زوجین را به یکدیگر افزایش داده و شرایطی را مانند روزهای نخست ازدواج ایجاد کند.

مترجم: فاطمه کردی

No tags for this post.