تلفن همراه، بزرگ‌ترین خطر برای سلب توجه از کودکان

والدینی که فرزندانشان را برای بازی به زمین های بازی می برند ممکن است تمایل داشته باشند که برای لحظاتی تلفن همراه خود را از جیب در بیاورند و با آن کار کنند اما بر اساس دو تحقیق جدیدی که در انجمن علمی پزشکی اطفال (PAS) انجام شده است، در هر صورت محتاطانه کار این است که بر روی فرزندان متمرکز بمانند و مطمئن شوند که آنها ایمن هستند.

مطالعات پیشین نشان داده اند که والدینی که در خانه حواس پرت و پریشان هستند احتمالا کم تر بر کودکان خود نظارت می کنند. وسایل الکترونیکی عاملی مهم و در حال رشد در افزایش میزان این حواس پرتی است. پیش از این درباره تاثیراتی که این وسایل الکترونیکی بر روی نظارت والدین بر کودکانشان در زمین های بازی می گذارد پژوهشی صورت نگرفته بوده است.

دو محقق برای بررسی انواع وسایلی که موجب حواس پرتی می شوند (مانند وسایل الکترونیکی که می تواند در سرپرستی والدین تداخل ایجاد کند) شروع به تحت نظر گرفتن رفتار کودکان و سرپرستان آن‌ها  در 7 زمین بازی در نیویورک کردند. آنها همچنین به دنبال مشخص کردن این نکته بودند که آیا کودکان زمانی که مراقبان آنها حواسشان پرت است کارهای خطرناک بیش تری می کنند یا خیر.

این محققان به صورت تصادفی مراقبانی را انتخاب کردند که تنها یک کودک بین 18 ماه تا 5 ساله داشتند.یکی از محققان به مدت 10 الی 20 دقیقه به مشاهده مراقب کودک پرداخت و این 4 رفتار را در هر دو دقیقه ثبت کرد: نظارت بصری، نظارت شنیداری، تعامل با کودک و در آخر حواس پرتی. محقق دوم نیز تعداد دفعاتی که کودک به کارهای خطرناک دست می زد را تحت نظر داشت.

محققین 50 کودک و سرپرست آن‌ها را مورد بررسی قرار دادند و 137 اپیزود دو دقیقه ای از مشاهدات خود را ضبط کردند. مراقبان در 74 درصد این اپیزود ها دچار حواس پرتی می شدند گه البته بیش تر این حواس پرتی ها خفیف بوده است.

جالب این است که تلفن های همراه مهم ترین عامل حواس پرتی نبودند؛ صحبت با والدین دیگر 33 درصد از این حواس پرتی را به خود اختصاص داده بود درحالی که وسایل الکترونیکی مانند تلفن های همراه عامل 30 درصد از این حواس پرتی ها بوده اند. 37 درصد باقی مانده شامل خوردن، آشامیدن، نگاه به کیف پول یا سبد کتاب ها، خواندن و دیگر فعالیت ها بود.

درضمن 30 درصد کودکان در رفتار های ریسک پذیر از قبیل بالا رفتن از سرسره، پرتاب شن و ماسه، هل دادن دیگر کودکان و پایین پریدن از تاب های در حال حرکت مشارکت داشتند. کودکانی که مراقبانشان دچار حواس پرتی شده بودند بیش تر از سایر کودکان به انجام کارهای ریسکی متمایل بودند.

به این ترتیب می‌ توان به سادگی نتیجه گرفت که میزان آسیب پذیری کودکان در محیط های بازی به صورت مستقیم با میزان توجهی که والدین آن‌ها به این اطفال می کنند، نسبت مستقیم دارد.

http://www.sciencedaily.com/releases/2015/05/150425215626.htm

 

No tags for this post.