نخستین تزریق انسولین به انسان

دکتر فردریک بانتینگ (Frederick Banting)، از دانشگاه تورنتو (کانادا) تقاضا کرد که برای انجام تحقیقات در حوزه درمان بیماری دیابت، یک آزمایشگاه، ده سگ و یک دستیار مجرب در رشته شیمی و فیزیولوژی را برای مدت دو ماه در اختیار او بگذارد. دستیار وی در این مطالعه، دکتر چارلز بست بود. 

بانتینگ می‌‌‌ دانست که با بستن مجاری ‌‌‌هادی شیره‌‌‌ گوارشی در لوزالمعده (پانکراس)، سلول‌‌‌ های ترشح‌‌‌ کننده شیره‌‌‌ها، زودتر از جزیره‌‌‌های کوچک سلولی از بین می‌‌‌روند.

وی با مسدود کردن مجاری فوق در بدن یک سگ مشاهده کرد که سلول‌‌‌های سازنده شیره‌‌‌های گوارشی ظرف ۶ تا ۷ هفته کاملاً از بین رفته و قدرت سازندگی خود را از دست دادند. در این حال بانتینگ به آسانی توانست ماده ناشناخته را به‌‌‌طور خالص به دست بیاورد.

بانتینگ این ماده را به بدن سگی که با قطع غده پانکراس مبتلا به دیابت شده بود، تزریق کرد. سگ با تزریق این ماده بهبود پیدا کرد.

او این ماده مجهول را به دلیل ترشح از سلول‌‌‌های جزیره‌‌‌ای، Isletine نامگذاری کرده که در نهایت به انسولین (Insuline) تغییر نام یافت.

در تاریخ 11 ژانویه (21 دی) 1922 میلادی، برای نخستین بار انسولین به یک پسربچه 14 ساله به نام لئونارد تامپسون (Leonard Thompson) که از بیماری دیابت نوع 1 رنج می برد و در آستانه مرگ قرار داشت، تزریق شد.

تزریق نخست با واکنش های آلرژیک در لئونارد همراه بود؛ اما با تزریق دوز دوم، حال وی بهتر شد. روند بهبودی تا 13 سال بعد ادامه داشت، اما در نهایت، لئونارد در سن 27 سالگی در اثر ابتلا به ذات الریه جان خود را از دست داد.

دکتر بانتینگ بدلیل این کشف بسیار مهم، در سال 1923 برنده جایزه نوبل پزشکی شد.

 

No tags for this post.