اعتیاد به بازی دیجیتال یک بیماری است
«طارق یاسارویچ»، سخنگوی سازمان بهداشت جهانی، اعلام کرده است که بیماری اختلال بازی‌های دیجیتال از تابستان سال 97 در ویرایش یازدهم طبقه‌بندی بین‌المللی بیماری‌ها (ICD-11) قرار خواهد گرفت.
مسئولیت ویرایش جدید طبقه‌بندی بین‌المللی بیماری‌ها بر عهده سازمان بهداشت جهانی است و متخصصان از همه جای جهان برای تنظیم آن اعمال نظر دارند.
طارق یاسارویچ اعتیاد به بازی‌های دیجیتال را این‌گونه تعریف می‌کند: «الگوی رفتاری مربوط به بازی‌های دیجیتال یا ویدئویی که مشخصه آن ضعف اراده و اختیار و اولویت دادن زیاد به بازی در قیاس با فعالیت‌های دیگر، به حدی که بازی بر دیگر علائق فرد مقدم باشد.»
«اصرار بر ادامه دادن بازی حتی با وجود بروز پیامدهای منفی» نیز از دیگر علائم این بیماری شناخته می‌شود.
براساس دستورالعمل ابتدایی این بیماری که البته هنوز به تأیید نهایی نرسیده و قطعی نشده است، در صورتی یک شخص با این اختلال شناخته می‌شود که حداقل یک سال تجربه «اشتغال غیرعادی ذهنی» با بازی‌های دیجیتال را داشته باشد.
علی‌رغم آن‌که بازی‌های دیجیتال با گسترش بی‌وقفه، بیشتر جوانان و نوجوانان را به خود جذب می‌کنند، طارق یاسارویچ معتقد است که هنوز نمی‌توان با قطعیت چنین نتیجه‌ای گرفت و گستره این اعتیاد را به این طبقه سنی محدود کرد. چراکه این بیماری به عنوان یک مفهوم تقریباً نوظهور، هنوز ناشناختگی‌های زیادی دارد و اطلاعات ما درخصوص جزئیات آن ناکافی است.
سخنگوی سازمان بهداشت جهانی تأکید کرد که ترجیح دانشمندان بر این است که اختلال بازی‌های دیجیتال در دسته بیماری‌ها به رسمیت شناخته شود، چراکه اگرچه هنوز «شواهد قطعی» بر این ماجرا وجود ندارد، اما به‌یقین «مسئله‌ای» در میان است.
فایده به رسمیت شناختن این بیماری در طبقه‌بندی بین‌المللی بیماری‌ها از سوی سازمان بهداشت جهانی این است که مطالعات مدون و منابع مالی به مقابله با این بیماری اختصاص می‌یابد و برای حل مشکل افراد مبتلایی که تقاضای کمک دارند، قدم مؤثری برداشته می‌شود.
«اختلال بازی‌های دیجیتالی» برای اولین بار در سال 2013 و در ویرایش پنجم «راهنمای مرجع بیماری‌های روانی» (DSM) که توسط انجمن روانپزشکان آمریکا منتشر می‌شود، به‌عنوان یکی از بیماری‌های روانی معرفی و دسته‌بندی شد. اما در آن‌جا هم در قسمت اختلالاتی قرار گرفت که نیازمند تحقیقات بیشتر است و هنوز به رسمیت شناخته نشده است.
علت تردید دانشمندان برای تأیید رسمی «اختلال بیماری‌های اینترنتی» به‌عنوان یک بیماری در ویرایش پنجم DSM، شباهت رویکرد این نوع از اعتیاد به اعتیاد مواد مخدر بوده است، در صورتی که آن‌ها توقع دیگری داشته‌اند.
گفته می‌شود که سازمان بهداشت جهانی نیز برای به رسمیت شناختن اعتیاد بازی‌های اینترنتی، از طرف کشورهای آسیایی جهان تحت فشار زیادی قرار گرفته است.
چین یکی از این کشورهای آسیایی است که از سال 2008 به مبارزه جدی با این نوع از اعتیاد اقدام کرده است. این کشور حتی دست به کار تأسیس اردوگاه‌هایی برای بازپروری نوجوانان معتاد به اینترنت شده است. افراد معتاد پس از انتقال به این اردوگاه‌ها تحت فشار و سخت‌گیری زیاد و اجبار برای انجام فعالیت‌های بسیار شدید بدنی قرار می‌گیرند. این رویه‌ای است که دولت چین برای ترک اعتیاد به اینترنت در جوانان پیش گرفته و البته از نظر انسانی مورد انتقادات بسیاری واقع شده است.
کره جنوبی نیز از دیگر کشورهای آسیایی است که با این بحران دست به گریبان است. این کشور نیز از سال 2015 اقدام به تأسیس اردوگاه‌های بازپروری ترک اعتیاد به اینترنت کرده است و اگرچه همه کودکان مقطع ابتدایی از گوشی‌های هوشمند استفاده می‌کنند، از سال 2011 قانونی به نام «قانون سیندرلا» آن‌ها را محدود می‌کند. بر اساس قانون سیندرلا، از ساعت ۱۲ شب تا 6 صبح استفاده از بازی‌های اینترنتی برای افراد زیر ۱۶ سال ممنوع اعلام شده است، اما آمار و شواهد نشان می‌دهند که معتادان این بازی‌ها، راه خود را برای تخلف از این قانون نیز پیدا کرده‌اند!
No tags for this post.
