این فضا کافی نیست

دنیای اطراف ما روزبه‌روز در حال بزرگ‌تر شدن است، این تفاوت به نحوی نیست که بتوانیم این تفاوت‌ها را به‌صورتی فیزیکی حس کنیم بلکه این وسعت یافتن از نوع دیجیتالی است و نمی‌توان انتظار داشت که بتوان حضور آن را با تاروپود خود حس کنیم بلکه حس کردن این تاروپود تنها با حس کردن دنیای صفر و یک ممکن خواهد بود.

با این شرایط نمی‌توان انتظار داشت که دنیای اطراف ما دیجیتالی‌تر از امروز شود. با این وجود دیجیتالی شدن دنیای ما یک بعد بسیار متفاوت دارد که کمتر کسی به آن فکر می‌کند. تلفن‌های همراه هوشمند ما امروزه به‌صورت متوسط به حافظه‌ای بین 16 تا 64 گیگابایت مجهز است و بر اساس تحقیقات انجام شده، هر یک از انسان‌های مدرن در طول هرسال  با حجم 5 ترابایت داده سروکار دارند. حال این داده‌ها از کجا می‌آیند و در کجا ذخیره می‌شوند؟ اینجای کار است که دنیای دیجیتالی اطراف ما به یک‌شکل فیزیکی درآمده و مباحث انباره ذخیره‌سازی اطلاعات به میان می‌آید.

امروزه محبوب‌ترین نوع انباره اطلاعاتی در جهان هارددیسک‌ها هستند. این ابزارها از دیسک‌های مغناطیسی تشکیل شده‌اند که خرک‌هایی در اختیاردارند که می‌توانند اطلاعات را به‌واسطه گردش دیسک‌های یادشده از روی آن‌ها خوانده یا بر روی آن‌ها بنویسند. با این وجود حافظه‌های SSD توانسته‌اند سرعتی به‌مراتب بالاتر را برای کاربران به ارمغان بیاورند ولی به علت قیمت بالاتر، هنوز شاهد همه‌گیر شدن و برتری یافتن آن‌ها نیستیم.

این امر نکته‌ای بسیار ریز و بسیار جالب در خود دارد و نشان می‌دهد که پیشرفت صنایع انباره اطلاعاتی به‌هیچ‌عنوان با پیشرفت صنایع فناوری اطلاعات رد سایر رده‌ها همخوانی ندارد. با این وجود باید در نظر داشته باشید که دنیای دیجیتالی ما به علت این رشد کند از کار نخواهد ایستاد. با این شرایط مشکلی بزرگ در انتظار ما است و این مشکل، ذخیره اطلاعات است.

در اواخر قرن گذشته یعنی نزدیک به 20 سال پیش، واحد حجمی ترابایت برای بسیاری از ما ناشناخته بود ولی امروزه سرورهایی هستند که از واحد حجمی پتابایت و زتابایت استفاده می‌کنند و این امر می‌تواند به‌سادگی نشان دهنده شرایط یادشده دانست. به‌این‌ترتیب درصورتی‌که علم در آینده به انباره‌های ذخیره‌سازی سریع‌تر و ارزان‌تر دسترسی پیدا نکند، نمی‌توان انتظار داشت که بتوان این رشد را بدون دردسر ادامه داد.

دانشمندان به دنبال راه‌های  مختلفی برای ایجاد ساختارهای جدید برای انبار کردن داده‌های دیجیتالی هستند و در این میان هیجان‌انگیزترین مورد را می‌توان ذخیره اطلاعات بر روی بافت‌های دی ان ای دانست. این امر موجب می‌شود تا بتوان بر روی سلول‌های موجودات زنده، اطلاعاتی را نگارش کرد که باور آن در دنیای امروزی ما ممکن نیست. شاید در آینده بتوانید اطلاعات کلیه فرمول‌های ریاضی را بر روی سلول‌های بدن خود در اختیار داشته باشید و به همین دلیل نیز می‌توان انتظار داشت که انتشار علم به سطحی فراتر از تصور برسد.

با این وجود بهتر است از آینده دور شده و به امروز و آینده نزدیک نگاه کنیم. دنیای ما با بحران جدی اطلاعاتی روبرو است. هر ماه ما عکس‌های فراوانی را از روی دستگاه خود پاک می‌کنیم که بتوانیم عکس‌های جدید را به‌جای آن‌ها بگذاریم و سامانه‌های ابری نیز هنوز محدودیت‌های فراوانی دارند. به‌این‌ترتیب دانشمندانی که می‌خواهند آینده بشر را تغییر بدهند باید همین امروز شروع به کار کنند زیرا فردا ممکن است بسیار دیر باشد.

آناهیتا عیوض خانی

No tags for this post.