درمان بیماری های خلقی

به گزارش سیناپرس به نقل از جام جم،کاربرد عمومی ایمپلنت‌های مغزی، تحریک عمقی مغز برای بهبود بیماری‌های حرکتی مثل پارکینسون است. ولی تا به حال موفقیت چندانی در درمان بیماری‌های خلقی مثل افسردگی نشان نداده است. برخی مطالعات اولیه از اثربخشی این شیوه در درمان افسردگی شدید حکایت داشتند، اما بررسی مجموعه‌ این مطالعات نشان داد تحریک عمقی مغز نمی‌تواند درمان موثری برای این بیماری باشد.

در این پروژه برای اولین بار روی ایمپلنت‌های مغزی حلقه بسته‌‌ای کار شده که با استفاده از الگوریتم‌هایی، الگوهای مرتبط با اختلال‌های خلقی را تشخیص می‌دهند و می‌توانند بدون برنامه‌ریزی شدن از طرف پزشک کارکرد مغز در این زمینه را بهبود ببخشند. در حال حاضر این گروه روی افرادی کار می‌کنند که دچار صرع هستند و برای پیگیری حمله‌ها الکترود در مغزشان جایگذاری شده است. با این الکترودها فعالیت مغزی و خلق این افراد با جزئیات کامل به مدت یک تا سه هفته بررسی شده‌اند. پژوهشگران با استفاده از این اطلاعات موفق شده‌اند الگوریتمی بسازند که از روی فعالیت مغزی افراد تغییرات خلقشان را تشخیص دهد.

از آنجا که این نوع تحریک شخصی‌تر و براساس نشانه‌های فیزیولوژیک فرد است و احتیاجی به دخالت پزشک برای تنظیم شدن ندارد امیدوارند تحریک حلقه بسته بتواند در درمان بلندمدت اختلال‌های خلقی موثرتر از تحریک مغزی عادی باشد.

از نگرانی‌هایی که در مورد این مداخله وجود دارد این است که شاید احساس شادی زیادی به وجود بیاورد، طوری که بقیه‌ احساسات زیر سایه‌ آن کمرنگ شوند. همچنین این نگرانی اخلاقی ایجاد می‌شود که این الگوریتم‌ها می‌توانند احساساتی را تشخیص دهند که فرد با چهره و رفتارش نشان نمی‌دهد و نمی‌خواهد با دیگران به اشتراک بگذارد. گرچه هنوز کسی نمی‌تواند ذهن افراد را بخواند، ولی می‌تواند به احساسات درونی افراد دسترسی پیدا کند.

این فناوری‌های جدید تحریک مغزی، اولین قدم‌ها برای رسیدن به درمان بهتری برای اختلال‌های خلقی شدید هستند. چیزی که این درمان را خاص می‌کند این است که در صورت موفقیت برای اولین بار پژوهشگران چشم‌اندازی از اتفاقات مغز فرد افسرده در هنگام شدت گرفتن بیماری پیدا می‌کنند.

No tags for this post.