چگونه تهاجم فرازمینی ها را پیش بینی کنیم؟
باتوجه به وضعیت کنونی سیاره زمین و گونه های ساکن در آن، باید بتوانیم پیش بینی کنیم که آیا موجودات فرازمینی (Extra-Terrestrial ) برنامه ای برای آمدن به زمین و خوردن ما دارند (یا برنامه ناخوشایند دیگری برای زمین و ساکنان آن چیده اند)؟
بااین وجود، دانشمندان هنوز نتوانسته اند به این سوال پاسخ دهند که آیا کسی یا چیزی در "جایی در فضا" حضور دارد که ممکن است برای زمین و ساکنان آن مشکل ساز شود؟
این مسأله به یکی از دغدغه های چندین ساله استیفن هاوکینگ تبدیل شده است و او تنها دانشمندی نیست که درحال گمانه زنی درخصوص نتایج چنین رویارویی احتمالی است. باوجود تلاش برای رمزگشایی از فرآیندهای فکری احتمالی یا اشکال حیات فرضی، گزینه های موجود نسبتا محدود هستند.
با تفکر عمومی هاوکینگ موافق هستیم که عنوان می کند، اگر یک گونه خود را به دردسر بیاندازد تا سفر بین ستاره ای انجام دهد – به جای اینکه فضاپیماهای رباتیک علمی به مقصد مورد نظر ارسال کند – نشان می دهد که آنها احتمالا بدنبال چیز دیگری هستند.
(تصویر: CFA)
اما برخلاف بسیاری از داستان های علمی- تخیلی هالیوود، به نظر می رسد آنچه گونه های فرازمینی به آن نیاز دارند، بسیار بیش از نیاز معمولی است: آب (یکی از فراوانترین ترکیبات در کیهان؟) یا بردگان انسانی (از فضای بین ستاره ای عبور می کنید و به برده نیاز دارید؟).
شاید یکی از انگیزه های احتمالی موجودات بیگانه برای حمله به زمین، از بین رفتن جهان آنها باشد. هرکس با اندکی تفکر در متوجه می شود که یک اکوسیستم سیاره ای، با چرخه بازیافت مواد شیمیایی، فوتوسنتز، وضعیت آب و هوایی پایدار، محل مناسبی برای زندگی است.
در این شرایط دو گزینه پیش رو داریم: گزینه A اینکه خوشبین بوده و امیدوار باشیم که با همزیستی (مسالمت آمیز) کنار هم زندگی کنیم؛ گزینه B الگوی انسان ها را دنبال کرده و همان کاری را انجام دهیم که انسان در طول هزاران سال انجام داد: اینجا (زمین) اکنون در اختیار ماست و قصد داریم آن را به مکانی عالی تبدیل کنیم.
شاید تنها انگیزه ای که یک گونه، این سفر بین ستاره ای را تحمل کرده و رفتار خصمانه ای از خود بروز دهد، این باشد که سکونتگاه آنها دیگر محل مناسبی برای زندگی نباشد؛ بنابراین انسان نیز باید تلاش کند به سیارات فراخورشیدی نزدیک راه پیدا کند.
مترجم: معصومه سوهانی
منبع: scientificamerican
No tags for this post.
