خطر کور شدن فضانوردان به واسطه سندرومی مرموز!

به گزارش سیناپرس به نقل از کلیک،مشکل آن‌قدر جدی است که دو سوم از فضانوردان پس از گذراندن مدتی در مدار گزارش اختلالات بینایی داده اند. اکنون دانشمندان می گویند عاقبت پاسخ این مشکل را یافته اند، و این مساله اصلا برای چشم انداز ما در سفر مریخ خبر خوبی نیست.

دوریت دونویل از مرکز ملی تحقیقات پزشکی فضایی امریکا می گوید “هیچ کس دو سال دائما با این مشکل روبرو نبوده است، و نگرانی ها از این بابت است که بینایی از دست نرود. این مساله برای فضانوردان فاجعه انگیز است.”

پیش ازاین اوایل این سال، ناسا گزارش داد چیزی در فضا وجود دارد که باعث تخریب بینایی فضانوردان می شود و اثرات طولانی مدت بر کیفیت بینایی آن‌ها می گذارد.

فضانورد اسکات کلی  کسی بود که بینایی استثنایی او یکی از دلایل انتخابش به عنوان فضانوردی بود که یک سال کامل را در فضا بماند. وی می گوید از زمان بازگشت به خانه مجبور است عینک مطالعه بر چشم بزند.

جان فیلیپس که زمانی را سال ۲۰۰۵ در ایستگاه فضایی بین المللی گذرانده است، حملات تاری دید را با خود به خانه سوغات برد، و در طی پرواز خود، ناسا تایید کرد که دید وی از ۲۰/۲۰ به ۲۰/۱۰۰ در طی شش ماه تغییر کرده است.

ناسا احتمال می دهد این شرایط موسوم به سندرم اختلال بینایی فشار درون جمجمه ای(VIIP) به علت کمبود جاذبه در فضا ایجاد می شود.

این فرضیه می گوید جاذبه ISS باعث ایجاد فشار در سر فضانوردان شده و تقریبا ۲ لیتر از مایع عروقی به سمت مغز حرکت می کند. آن‌ها می گویند در فضانوردان بازگشته به زمین فشاری مشاهده شد که باعث مسطح کردن کره چشم و افروخته شدن اعصاب بینایی می شود.

در روی زمین جاذبه مایعات را به سمت پا می‌کشاند. اما در فضا چنین اتفاقی می افتد، و این طور تصور می شود که مایع اضافی در جمجمه باعث افزایش فشار در مغز و پشت چشمان می شود.

اکنون تیم دانشگاه میامی مطالعاتی را برای انجام این فرضیه انجام داده است، و متوجه شدند که چیز دیگری باعث این اختلال در بینایی می شود.

این محققین اسکن های مغزی پیش و پس از سفر فضانوردانی را با هم مقایسه کردند که ماها در ایستگاه فضایی ساکن بودند، و آن را یا نه فضانوردی مقایسه کردند که تنها سفر کوتاهی به این ایستگاه داشته اند.

یک اختلاف بزرگ بین این دو مشاهده شد و آن این امر بود که فضانوردانی که مدت طولانی در فضا بودند به طور قابل توجهی مایع مغزی نخاعی(CSF) در مغزشان دیده می‌شد. محققین می گویند این مایع عروقی نیست که باعث کاهش بینایی می شود.

در شرایط معمولی CSF برای لایه زیرین مغز و ستون فقرات مهم است، در عین حال توزیع ماده مغزی در بدن به دفع مواد زائد کمک می کند.

این ماده به آسانی با تغییر فشار معمولی که در پرواز های روی زمین انجام می شود، خود را تطبیق می دهد، اما در شرایط بی وزنی دایم در فضا دچار مشکل می شود. در روی زمین CSF  برای تطبیق با تغییرات فشار مناسب است. اما در فضا سیستم به دلیل نبود جاذبه دچار سردرگمی شده و تغییرات اشتباهی را در پیش می گیرد.

بر اساس اسکن های MRI که از ۱۶ فضانورد گرفته شده این تیم متوجه شد فضانوردانی که مدت طولانی در فضا بوده اند، حجم CSF بیشتری داشتند. تجمع CSF در اطراف اعصاب بینایی باعث صدمه به بینایی می شود.

در این مورد نیز فرضیه اصلی ناسا صحیح تر به نظر می رسد اما هنوز یک مشکل داریم. فضانوردان کمی بیش از یک سال را در فضا گذرانده اند، و هم اکنون فضانوردان باید حداقل ۱۸ ماه در فضا باشند تا به مریخ برسند. و اگر آن‌ها بلافاصله پس از رسیدن به خانه بروند، باز هم با یک عارضه بالقوه کوری مواجه خواهیم بود.

در حال حاضر هیج راه حلی برای درمان این مشکل نداریم  و انتظار می رود صدمات مغزی که در طولانی مدت بر روی فضانوردان داشته باشد. این هشدار ایلان  ماسک که اولین گروه کلونی هایی که به مریخ می‌روند، باعث آماده مرگ باشند، اکنون برجسته تر از همیشه به نظر می رسد.

No tags for this post.