رگ مصنوعی با نانوالیاف
به گزارش سیناپرس و به نقل از دانشگاه صنعتی امیرکبیر، کاووس رزمجوئی مجری این طرح، بیماری‌های قلبی و عروقی را یکی از دلایل اصلی مرگ و میر در سراسر جهان دانست و گفت: «امروزه نیاز فراوانی به پیوندهای مصنوعی عروق برای جایگزین سازی عروق آسیب دیده احساس می‌شود.»
او با اشاره به این موضوع که تا به امروز روش‌ها و پلیمرهای مختلفی برای ساخت جایگزین‌های مصنوعی عروق مورد بررسی قرار گرفته‌اند، افزود: «داشتن معایبی مانند لخته‌زایی، استفاده از این جایگزین‌ها را با مشکل مواجه کرده است.»
رزمجوئی از اجرای پروژه تحقیقاتی با عنوان «ساخت و مشخصه‌یابی بستر نانوساختار پلیمری به منظور کاربرد در جایگزین‌های مصنوعی عروق» با روش الکتروریسی پلی‌کاپرولاکتون و اصلاح سطح آن با پلاسمای اکسیژن و پیوندزنی آکریل‌آمید روی سطح، به‌منظور ایجاد بستری مناسب جهت ساخت جایگزین‌های مصنوعی برای عروقی که به هر علتی توانایی خود را از دست داده‌اند، خبر داد.
او توضیح داد: «در این پژوهش، به بستر نانوساختار پلیمری دست پیدا کردیم که سطح آن اصلاح شده و چسبیدن پلاکت خون به آن به‌شدت کاهش یافته است و می‌توان از آن به عنوان جایگزین مصنوعی عروق استفاده کرد.»
رزمجوئی ساخت بستر نانولیفی اصلاح‌شده، با خاصیت عدم چسبندگی پلاکت و خون‌سازگار‌بودن را از اهداف این طرح پژوهشی عنوان کرد و گفت: «برای این منظور، بستر پلیمری از جنس پلی‌کاپرولاکتون انتخاب شد، چراکه زیست‌سازگاری آن تأیید شده و ساختار لیفی شکل حاصل از الکتروریسی آن، خواص مکانیکی مشابه یک رگ خونی را می‌تواند داشته باشد.»
مجری این طرح پژوهشی «الکتروریسی» را فنی عنوان کرد که می‌تواند نانوالیاف پلیمری منفرد و ممتد را با طول‌های نسبتاً بلند تولید کند و افزود: «برای اصلاح سطح از فرایند پلاسمای اکسیژن استفاده شد، چراکه با توجه به تحقیقات صورت‌گرفته، بیشترین دانسیته از گروه‌های فعال را در سطح ایجاد می‌کند، همچنین آکریل‌آمید به دلیل زیست‌سازگاری و آبدوست‌بودن و خنثی‌بودن از لحاظ الکتریکی برای پیوند زدن روی سطح نانوالیاف پلی‌کاپرولاکتون انتخاب شد.»
رزمجوئی در ادامه توضیحات خود گفت: «برای این کار، ابتدا بستری نانوساختار از پلی‌کاپرولاکتون ساخته و سطح آن توسط پلاسمای اکسیژن اصلاح و فعال و بعد از فعال شدن سطح الیاف پلی‌کاپرولاکتون، مونومر آکریل‌آمید برای بهبود خون‌سازگاری به سطح پیوند زده شد و در نهایت با انجام آزمون چسبندگی پلاکت به عنوان آزمون خون‌سازگاری، میزان چسبندگی پلاکت روی سطح مورد بررسی قرار گرفت.»
این محقق، فرآیند الکتروریسی پلی‌کاپرولاکتون و به‌دست‌آوردن الیافی با قطر میانگین در حدود ۱۱۲ نانومتر را از فرآیندهای پیچیده این پژوهش دانست و گفت: «همچنین بخش مربوط به آزمون چسبندگی پلاکت نیز به دلیل سختی آماده‌سازی پلاکت خون، این تحقیقات را تا حدودی با پیچیدگی‌هایی روبرو کرد.»
او بر این موضوع تأکید کرد که دستاوردهای این پژوهش می‌تواند در صنعت و فناوری تولید جایگزین‌های عروقی مانند رگ‌های خونی مصنوعی، کاربرد داشته باشد و افزود: «برای تجاری‌سازی این روش و نمونه ساخته‌شده می‌بایست سایر تست‌های خون‌سازگاری و آزمون حیوانی اجرایی شود.»
رزمجوئی با اشاره به دستیابی به بستر نانولیفی با قطر میانگین الیاف ۱۱۲ نانومتر در این پروژه، گفت از این طریق می‌توان ویژگی‌های سطح را به‌شدت بهبود بخشید. او همچنین یادآوری کرد: «در انتهای پژوهش و بعد از اصلاح سطح، سطحی به دست آمد که می‌تواند چسبندگی پلاکت خون به سطح را که یکی از عوامل اصلی گرفتگی عروق جایگزین است به‌شدت کاهش دهد.»
مجری طرح تحقیقاتی دانشگاه امیرکبیر، ازجمله موفقیت‌های این پرژه به تولید بستر نانولیفی با قطر الیاف حدود ۱۱۲ نانومتر و سطحی آب‌دوست با قابلیت عدم لخته‌زایی برای استفاده در عروق مصنوعی اشاره کرد و گفت: «از نتایج به‌دست‌آمده از این پروژه، می‌توان در مطالعه و ساخت جایگزین‌های مصنوعی عروق مانند رگ‌های مصنوعی استفاده کرد.»
گفتنی است این طرح پژوهشی، در دانشگاه صنعتی امیرکبیر و با همکاری دکتر حمید کشوری و دکتر سعید صابر سمندری انجام شده است.
غزال غضنفری
No tags for this post.
