عادت هایی که در سخنرانی شما دیگران را آزار می دهد

 به گزارش سیناپرس به نقل از ایران استارت آپ،اینها چهار اشکال این عادت هستند که باید از آن اجتناب کنید

قدرت مکث را از دست خواهید داد

وقتی بیش از اندازه قدم می زنید، فرصت استفاده از حرکات برای تاکید بر گفته هایتان را از دست می دهید. در نوشتار، از فاصله برای جدا کردن پاراگراف های صفحه و از نقطه گذاری برای ایجاد مکث در یک جمله استفاده می کنید. حرکات می توانند همین کار را در هنگام صحبت انجام دهند.

برای مثال فرض می کنیم گفتید :«باید در مسیرهای جدید حرکت کنیم. باید نوآوری کنیم.» اگر بی حرکت بایستید و این دو جمله را بدون مکث ادا می کردید، تاثیر کمی داشت. اگر یک مکث کوتاه بین دو جمله داشتید ولی همچنان بی حرکت ایستاده بودید، اندکی تاثیرگذارتر بود. ولی اگر مکث می کردید و در عین حال بین ادای دو جمله حرکت می کردید، بیشترین تاثیر را می گذاشتید.

به عبارت دیگر، حرکت بر قدرت مکث می افزاید. ولی اگر مدام در حال قدم زدن باشید، باعث می شوید اضطرابتان این موقعیت ها را از بین ببرد.

مخاطب بر بدن شما تمرکز می کند و نه بر پیامتان

جلب توجه مخاطب بزرگترین چالش هر سخنران است. ممکن است از بودن در کانون توجه لذت نبرید و قدم زدن می تواند کمی از این استرس را کاهش دهد. با قدم زدن به اطراف می توانید احساسات خود را تنظیم کنید تا کمی کمتر احساس زیر میکروسکوپ بودن داشته باشید.

با این وجود این روش معمولا نتیجه معکوس دارد. ممکن است کمتر احساس اضطراب کنید، ولی مخاطب سعی می کند خود را بیشتر با شما تنظیم کند، ولی نه به دلایل درست. او توجه خود را از پیام شما منحرف کرده و  بر حضور فیزیکی شما معطوف می کند. چرا؟ زیرا مغز ما اینگونه برنامه ریزی شده است که بینایی ما بر حرکت متمرکز می شود.

من یک بار با یک مشتری که اصالتا اهل رودزیای قدیم بود (ایالتی که در سال ۱۹۷۹ تبدیل به زیمبابوه امروزی شد) کار کردم. او به من گفت زمانی که جوانتر بود پدرش تنها یه تیر به او می داد و او را راهی شکار می کرد. او بعدها تبدیل به تک تیرانداز ارتش شد. وقتی راز موفقیتش را پرسیدم گفت «چه شکارچی باشید و چه تک تیر انداز، مهم این است که کاملا بی حرکت باشید. حرکت کردن جنبشی است که می تواند به قیمت یک شام یا حتی بدتر به قیمت زندگی تان تمام شود.»

بنابراین هرچند نباید در هنگام سخنرانی کاملا بی حرکت بایستید، باید به خاطر داشته باشید که به هر طرف حرکت کنید، چشمان مخاطبان شما را دنبال خواهد کرد. دست خودشان نیست! اگر بیش از اندازه حرکت کنید بر نگاه کردن به شما تمرکز می کند تا بر گوش دادن به آنچه می گویید.

 

سخنرانی خود را یکنواخت می کنید

وقتی مهد کودک بودید، احتمالا به نوعی این بازی را انجام داده اید که دست همدیگر را می گرفتید و آوازهایی مانند «حلقه به دور گل های رز» یا «پل های لندن» را می خواندید (اینجا در کانادا آواز برادر ژاک بود)^(۱). همه در هماهنگی کامل آواز می خواندید و مطابق با آهنگ آواز خود دور اتاق حرکت می کردید.

مسیر بلندی را از مهد کودک تا کنون پیموده اید ولی احتمالا هنوز عادت هماهنگ کردن ریتم صحبت با ریتم قدم های خود را حفظ کرده اید. بنابراین زمانی که قدم می زنید، اجازه می دهید حرکتتان بر الگوی صحبتتان تحمیل شود. ممکن است وارد ریتم یک آواز نشوید، ولی احتمالا یک وزن و آهنگ تکراری را اتخاذ می کنید. قدم زدن ظرفیت سخنرانی شما را کاهش می دهد.

ممکن است مشکلاتی برای خط دید ایجاد کنید 

در نهایت به عنوان یک مساله عملی، قدم زدن ممکن است برای برخی از مخاطبان مشکلات خط دید ایجاد کند. هرچند این امر به شکل اتاق بستگی دارد، ولی بدترین کار این است که آنقدر به اطراف حرکت کنید که برخی مخاطبان مجبور باشند برای دیدن شما خم شوند یا گردن خود را دراز کنند یا اینکه اصلا نتوانند شما را ببینند. به طور کلی قانون این است که «اگر تو نمی توانی من را ببینی، من هم نمی توانم تو را ببینم». پس پیش از آنکه سخنرانی خود را آغاز کنید یک یادداشت ذهنی از خطوط دید در فضا برای خود بردارید و تصمیم بگیرید که چگونه به اطراف حرکت کنید.

اگر می خواهید اضطراب خود را کاهش دهید یا مطلبی را بیان کنید، قدم زدن استراتژی نادرستی است. البته منظور این نیست که تمام مدت یک جا ثابت بایستید، بلکه باید کمی با فکر و در صورت امکان کمتر حرکت کنید.

No tags for this post.