پربارش و کم بارش ترین استان‌ها تا پایان اردیبهشت

میانگین دراز مدت یعنی میانگین بارش چند دهه گذشته استان ها که البته گاهی این عدد 30 ساله، گاهی 40 ساله و در برخی پژوهشها 50 ساله میانگین گیری می شود. این میانگین به معنای روند ثابت بارش در کشور است، اما بارش بیشتر و کمتر یک ساله نسبت به این میانگین نشان دهنده موضوع و روندی نیست. اما اگر در یک بازه زمانی بلندتر مانند 10 سال میانگین بارش‌ها از میانگین بارش‌های بلند مدت بیشتر و یا کمتر باشد نشان دهنده یک روند است.

 اما در سال آبی جاری که مهر ماه به پایان می‌رسد، بیشترین افزایش بارش نسبت به میانگین درازمدت مربوط به استان جنوبی هرمزگان است با 34 درصد افزایش. اما در کمال تعجب دومین استان پربارش سال آبی جاری، استان کویری قم است با 33 درصد افزایش بارش نسبت به میانگین درازمدت.  سومین استان پربارش هم استانی کویری است؛ استان کرمان با 29.3  درصد افزایش نسبت به میانگین درازمدت در مقام سوم پربارشها است.  در مقام های بعدی، فارس، مرکزی، همدان، بوشهر، گیلان و تهران هستند. افرایش بارش تهران نسبت به میانگین نرمال بسیار قابل توجه است.

استان تهران سال‌ها است میانگین بارش کمی نسبت به میانگین بلند مدت داشته است.

در این جدول وضعیت آبی کشور تا پایان اردیبهشت ماه دیده میشود

اما در استان‌های شمال غربی کشور، علیرغم بارشهای مناسب بهاره هنوز نسبت به میانگین بلندمدت و البته بارش سال گذشته آبی کاهش دیده می‌شود. این موضوع می‌تواند روی روند احیای دریاچه ارومیه تاثیر بگذارد.

اما کم بارش‌ترین استان‌ها نسبت به روند بلند‌مدت هم خوزستان، کهکیلویه و بویر، یزد، خراسان شمالی و خراسان حنوبی بوده‌اند. در این بین خوزستان نسبت به میانگین بلندمدت 40 درصد کاهش داشته است. موضوعی که می‌تواند روی روند احیای هورالعظیم و کنترل ریزگردها تاثیر منفی داشته باشد.

در واقع درباره خوزستان می‌توان گفت؛ این استان عملا با وجود ریزگردها، گرمای شدید و خشکسالی وارد دوره اقلیمی جدیدی شده است. همچنین  سدسازی و انتقال بی‌رویه آب از سرچشمه‌های کارون عملا این استان را وارد مرحله جدیدی از زیست واقلیم کرده است.

غزال غضنفری

 

No tags for this post.