افزایش 8 درجه ای دما در انتظار کلان شهرها
مطالعات اخیر پژوهشگران نشان می دهد در صورت تداوم روند فعلی تولید آلاینده های جوی و رشد کلان شهرها بدون تاسیس فضای سبز و گیاهان، این موضوع می تواند پیامدهایی بسیار وخیم و جدی بر سلامت شهرها، ساکنان ان و صنایع و شرکت های موجود در این مناطق داشته باشد. یکی از بدیهی ترین موارد قابل توجه در این حوزه، تاثیرات مخرب افزایش دما بر منابع طبیعی و به ویژه آب است.
به گفته کارشناسان در کنار قوانین کاهش دهنده تولید آلاینده های جوی و محدود کردن صنایع، روش هایی چون کاشت درخت و ایجاد فضای سبز و همچنین استفاده از فناوری بام ها و پیاده روهای خنک کننده (cooling roofs and pavements) می تواند به عنوان راهکارهایی اساسی برای مقابله با بحران افزایش دما مورد استفاده قرار گیرد.
البته باید به این موضوع اشاره کنیم که این سناریو در صورتی رخ می دهد که روند فعلی تولید آلاینده های جوی و به طور ویژه مونو اکسید کربن در سال های پیش رو کنترل نشده و با رشد تصاعدی تا پایان قرن 21 ادامه داشته باشد.
بر اساس نتایج به دست آمده از این مطالعات که در ژورنال تغییرات آب و هوائی (journal Nature Climate Change) منتشر شده است، بیش از سه چهارم شهرهای پر جمعیت جهان در صورت تحقق سناریوی فوق تا پایان قرن جاری میلاید با افزایش دمای 7 درجه ای یا بیشتر رو به رو خواهند شد. این موضوع به طور کلی در سراسر کره زمین مشاهده شده و برای برخی شهرهای کوچکتر این روند افزایش دما در حدود 5 درجه سانتیگراد پیش بینی می شود.
به باور پژوهشگران موضوع جزایر گرمائی شهری در این موضوع بسیار اهمیت داشته و جایگزینی پارک ها ، فضای سبز، دریاچه ها و سدها با مراکز شهری و تاسیات می توان سبب افزایش هر چه بیشتر دما در این مناطق شود. در این پدیده شاهد این موضوع هستیم که درجه حرارت شهرها با مناطق حومه و روستاهای اطراف دارای تفاوتی بسیار زیاد است که این اختلاف دما به طور خاص در ساعات شبانه دیده می شود. بر اساس تصاویر ماهواره ای و مقایسه رشد شهرها در دهه های گذشته می توان استنباط کرد که جایگزینی فضای سبز و استفاده از آسفالت و سیمان و سایر مصالح ساختمانی در کلان شهرها سبب افزایش جذب حرارت شده و با توجه به نبود خاک مرطوب و گیاهانی که نقش ایجاد کننده تعادل را دارند، درجه حرارت این مناطق به طور جزیره ای نسبت به مناطق اطراف خود افزایش پیدا می کند.
فرانسیسکو استرادا سرپرست این تیم تحقیقتی در موسسه مطالعات محیط زیست هلند در رابطه با موضوع فوق و خطری که پیش روی جهان قرار دارد اعلام کرد: بیش از 5 درصد از شهرهای جهان می توانند؛ این افزایش دما را تجربه کرده و مردم آن شاهد مشکلات ناشی از آن خواهند بود.
استرادا و تیم پژوهشگران همراه وی با بهره گیری از الگوهای مختلفی؛ میانگین گرمایش سیاره ای و اثرات تجمع حرارت در شهرها را به همراه خطرات و اسیب های بالقوه آن بررسی کرده و هزینه ها و مشکلات پیش روی شهرهای فوق را در صورت بروز این رخداد، برآورد کرده اند.
بر این اساس میزان تولید ناخالص داخلی شهرهایی که درگیر مشکل افزایش دما هستند به طور سالانه با کاهش 1.4% تا 1.7% تا سال 2050 رو به رو شده و سپس تا سال 2100 این کاهش تولید ناخالص داخلی به رقم 2.3% تا 5.6% افزایش پیدا خواهد کرد. بر این اساس برخی از شهرها در شرایط وخیم می توانند شاهد کاهش 10.9% تولید ناخالص در سال 2100 باشند.
به گفته کارشناسان در کنار قوانین کاهش دهنده تولید آلاینده های جوی و محدود کردن صنایع، روش هایی چون کاشت درخت و ایجاد فضای سبز و همچنین استفاده از فناوری بام ها و پیاده روهای خنک کننده (cooling roofs and pavements) می تواند به عنوان راهکارهایی اساسی برای مقابله با این بحران مورد استفاده قرار گیرد.
در این مطالعات پژوهشگران از اطلاعات و آمارهای جهانی یک هزار و ششصد و نود و دو شهر در بازه زمانی سال های 1950 تا 2015 استفاده کرده اند.
منبع: theguardian
ترجمه: احسان محمدحسینی
No tags for this post.
