شناسایی دومین عامل ناشنوایی مخفی
به گزارش ایرنااز نشریه نیچر، ناشنوایی مخفی نوعی ناشنوایی است که تشخیص آن با استفاده از آزمون‌های عادی شنوایی‌سنجی، امکانپذیر نیست. قدرت شنوایی افراد مبتلا به این عارضه در محیط‌های آرام مثل سایرین است؛ اما در محیط‌های پرسرو صدا نمی‌توانند سخنان دیگران را بشنوند.
محققان در آزمایش با موش‌ها دریافتند اختلال عملکرد سلول‌های شوان که مسئول تولید ماده عایق موسوم به میلین هستند، منجر به بروز ناشنوایی مخفی می‌شود.
میلین وظیفه عایق کردن بخش آکسون سلول‌های عصبی را بر عهده دارد. این بخش از سلول، اندام کشیده‌ای است که امکان انتقال سیگنال‌های عصبی را به سایر سلول‌ها فراهم می‌کند.
بنابر این در صورت ابتلا به عوارضی مانند سندروم 'گلین باره' که موجب کاهش یا نابودی میلین می‌شوند، احتمال ابتلا به ناشنوایی مخفی نیز افزایش می‌یابد. سندروم گلین باره نوعی اختلال عصبی است که در اثر زیکا ایجاد شده و باعث نارسایی عصبی و عضلانی حاد می‌شود.
محققان در این تحقیقات با استفاده از ابزارهای ژنتیکی میلین موجود در گوش موش‌ها را از بین بردند تا عارضه ناشنوایی مخفی را در آن‌ها ایجاد کنند. با وجود این که چند هفته بعد، بدن موش‌ها مجددا شروع به تولید و جایگزینی میلین کرد، عارضه ناشنوایی مخفی به‌طور دائمی باقی ماند. محققان دریافتند با ازبین رفتن میلین، سلول‌های گوش در معرض صداهای بلندی قرار می‌گیرند که به مرور بخشی از سیناپس‌ها را از بین می‌برد.
محققان به این جمع‌بندی رسیدند که هنگام آزمایش شنوایی در مطب پزشک تنها چند سیناپس برای شنیدن صداها و انجام آزمایش شنوایی سنجی کافی است و بیمار به سادگی در آزمون قبول می‌شود. اما در محیط‌های شلوغ به سیناپس‌های بیشتری برای تشخیص صداهای مختلف نیاز است و در این شرایط وجود ناشنوایی مخفی احراز می‌شود.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Nature Communications منتشر شده است.
