بیمارستان‌های کشور چقدر آماده شرايط بحراني هستند؟
ایران در زمره کشورهای بلاخیز به حساب می آید و از آنجا که بروز حوادث مختلف، مانع توسعه اقتصادی و اجتماعی می شود، مدیریت بحران و ایجاد آمادگی برای مقابله با بحران ها امری ضروری است. چنین موضوعی، به خصوص در سازمان های مختلف و در رأس آن ها، بیمارستان ها از اهمیت قابل توجهی برخوردار است.
این موضوع، مورد توجه گروهی از پژوهشگران کشورمان از دانشگاه های علوم پزشکی نیشابور، مشهد و تهران قرار گرفته و در این رابطه پژوهشی را با همکاری بیمارستان فوق تخصصی چشم فارابی تهران به انجام رسانده اند.
ایران در زمره کشورهای بلاخیز به حساب می آید و از آنجا که بروز حوادث مختلف، مانع توسعه اقتصادی و اجتماعی می شود، مدیریت بحران و ایجاد آمادگی برای مقابله با بحران ها امری ضروری است.
در این پژوهش توصیفی-مقطعی که در بیمارستان فوق انجام گردیده، داده های مورد نیاز در زمینه های 1) اطلاعات کلی بیمارستان، 2) شناخت مخاطرات، 3) ارزیابی ایمنی عملکردی، 4) ارزیابی ایمنی غیرسازه ای و 5) ارزیابی ایمنی سازه ای جمع آوری گردیده و سپس با نرم افزارهای آماری مورد تجزیه و آنالیز علمی قرار گرفته است.
نتیجه ارزیابی های انجام شده در این تحقیق نشان می دهد که بیشترین احتمال وقوع مخاطرات به ترتیب مربوط به موارد ذیل می باشد: مخاطرات زمین شناختی (زلزله، رانش زمین، روان گرایی)، مخاطرات آب و هوایی (طوفان، گردباد، گرما و سرمای شدید، گرد و خاک)، مخاطرات زیستی اپیدمی (هجوم جانوران موذی) و مخاطرات انسان ساز (آتش سوزی و اضافه بار بیمارستان).
بر اساس این یافته ها، پژوهشگران در نتیجه گیری از مطالعه خود، اشاره نموده اند که با توجه به خسارات زیاد ناشی از حوادث و سوانح، برنامه ریزی استراتژیک مدیریت بحران برای مراکز بهداشتی-درمانی و همچنین برنامه ریزی جهت همکاری مراکز بهداشتی-درمانی با یکدیگر در مقابله با بحران ضروری به نظر می رسد.
این محققین پیشنهاد داده اند که آموزش های مقابله با بحران به کارکنان این مراکز ارائه شده و جهت اطلاع رسانی و جلب مشارکت آنها تصمیمات لازم، اتخاذ و عملیاتی شود.
نتایج این پژوهش، به صورت مقاله ای علمی پژوهشی در مجله «دانشکده علوم پزشکی نیشابور» به چاپ رسیده است.
گزارش: محمدرضا دلفیه
منبع: رحمانیان، ع. و همکاران. 1395. ارزیابی میزان آمادگی فیزیکی بیمارستان فارابی تهران در مقابله با بحران. مجله دانشکده علوم پزشکی نیشابور، 4(3): 55-48.
No tags for this post.
