رابطه ها شایسته سالاری را زیر سوال میبرد

وی همچنین در جمع یک درصد برتر دانشمندان جهان به انتخاب موسسه تامسون رویترز قرار گرفته و کسب عنوان برگزیده در جشنواره رازی را در کنار موفقیت های دیگر در کارنامه اش دارد.

دکتر امیر حسین صاحبکار فارغ التحصیل دکترای عمومی داروسازی در سال 1387 و فارغ التحصیل دکترای تخصصی زیست فناوری دارویی در سال 1391 است. وی در حال حاضر به عنوان عضو هیئت علمی دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد در گروه زیست فناوری پزشکی و نیز در مرکز تحقیقات زیست فناوری مشغول فعالیت است. از جمله سوابق دیگر وی نیز می توان به انتخاب نماینده کشور ایران (National Lead Investigator) در «کمیته هیپرکلسترولمی فامیلی» انجمن آتروسکلروز اروپا، تقدیر شده توسط بنیاد ملی نخبگان، رتبه اول کشوری اساتید در جشنواره پژوهش‌های قرآنی دانشگاه‌های علوم پزشکی کشور اشاره کرد. بعلاوه چندین دوره سابقه انتخاب و تقدیر بعنوان محقق برگزیده دانشگاه علوم پزشکی مشهد و چندین عنوان دانشگاهی و کشوری در دوره دانشجویی از موفقیت های این جوان است. به بهانه همه تلاش های دکتر صاحبکار با این عضو هیئت علمی دانشکده پزشکی دانشگاه فردوسی مشهد به گفتگو پرداختیم.

اگر به عقب برگردید بازهم رشته داروسازی را انتخاب می کنید ؟

بله، علاقه مندی من به رشته داروسازی بسیار زیاد است . جنبه تحقیقاتی کم نظیری در این رشته وجود دارد؛ زیرا یکی از جذابترین اهداف و آرزوها برای هر شخصی که در حیطه علوم پزشکی فعالیت می کند درمان بیماری و ساخت داروست و این مهم در رشته داروسازی بسیار پر رنگ است.

مشوق اصلی شما در انتخاب این راه چه کسی یا چه چیزی بود؟

اطلاع از پیشرفت های علمی ،تحقیقاتی و خواندن اخبار مربوطه و رصد دستاوردهای علمی به قدری جذاب و انگیزه دهنده هستند که به نظرم می تواند محرک بسیار قدرتمندی برای سوق دادن دانشجویان به سمت تحقیق و پژوهش باشد. البته وجود اساتید دانشمند ، محیط دانشکده و محل تحصیل نقش مهمی در علاقمندی من به سمت تحقیق و پژوهش داشت.

نقاط ضعف و قوت علمی کشوردر حوزه تخصصی خود را درچه مسائلی می بینید؟

نقاط قوت در هر حوزه ای را میتوان  نیروهای جوان، پرکار ، پرانگیزه و بسیار با استعدادی دانست که در همه جای ایران یافت می شود. اما در خصوص نقطه ضعف ها باید گفت، غلبه رابطه بر ضابطه، نیاز مبرم به پارتی و سفارش شدن جهت جلو رفتن بسیاری از امور و نگاه شخصی و سلیقه ای بعضی از مدیران به جای نگاه کل نگر و شایسته سالارانه مهمترین است.

مقالات تولید شده در حوزه شما چقدر توانسته کاربردی باشد؟

از دیدگاه من کاربردی بودن یعنی انتخاب موضوع درست، انجام درست پژوهش و ارائه یافته در قالب گزارشی که به سوالی در یک زمینه علمی خاص پاسخ دهد.

 این مساله به واسطه تلاش های گسترده ای که در جهان علم و رشته علم سنجی صورت گرفته امروزه قابل پیگیری است و میزان استنادات، نوع استنادات و استناد دهندگان و نیز تعداد موارد دانلود هر مقاله علمی قابل متر کردن و محاسبه است. شاید انتظار بزرگی باشد که بخواهیم در این مرحله تمامی یا اکثریت تولید علم کشورمان کیفی باشد و باید به این نکته نیز توجه کرد که فرآیند پژوهش در کشور نسبتا جوان است و طی مرحله گذاری برای ارتقای شاخص ها از کمیت به سمت کیفیت و کاربردی شدن طبیعی است.

به نظر روند رشد علم و تحقیق در کشور را بسیار سریع است و امیدوارم با مدیریت صحیح این فعالیت بزرگ علمی بتواند در حوزه ارتقای سلامت ،درمان و نیز زمینه های اقتصادی و اشتغال  تاثیرات مثبتی داشته باشد.

به عقیده شما علت عمده مهاجرت دانشجویان و نخبگان ازایران چیست؟

متاسفانه در اکثر موارد همان غلبه رابطه بر ضابطه است که شایسته سالاری را زیر سوال برده و نیروهای پرانگیزه و جوان را دلسرد می کند. بنابراین جوان وقتی عرصه را تنگ ببیند و بداند راهی برای ابراز وجود ندارد مهاجرت را به ماندن ترجیح میدهد.

چرا لقب پروفسور و دکتر درایران بسیار رواج دارد؟

این مساله یک ریشه و زمینه کلی تر و اجتماعی دارد که باعث شده بخش متاسفانه قابل توجهی از جامعه به سمتی بروند که در هر زمینه ای تمایل به خودنمایی و بزرگتر جلوه دادن خود نسبت به دیگران داشته باشد و از این طریق به آرامش برسند (که نخواهند رسید). خواه از طریق ظواهر و تجملات زندگی، خواه از طریق مدرک تحصیلی.

در واقع در محیط های آکادمیک همین فرهنگ غلط به شکل مدرک گرایی و تلاش جهت بدست آوردن القابی نظیر پروفسور ، دکتر و استاد خود را نشان می دهد.

به نظر شما در نظام ارزشیابی دانشگاه ها، رعایت اعتدال و عدالت  وجود دارد؟

 وقتی کلمه دانشگاه را بکار می بریم، قاعدتا اولین مفاهیمی که به ذهن متبادر می گردد تولید و تحصیل علم، تحقیق و پژوهش هستند. بنابراین این انتظار وجود دارد که ارتقای سازمانی افراد در دانشگاه در گرو پیشرفت ها و دستاوردهای علمی باشد و مهمترین ملاک برای ارزشیابی و ارتقاء در نظام دانشگاهی ملاک علمی باشد. من در این زمینه فرد صاحب نظری نیستم که عدالت محور بودن نظام ارزشیابی دانشگاه ها را بطور کلی قضاوت کنم ولی آن چه که در حوزه مشاهدات شخصی می بینم در بسیاری از موارد سنخیت چندانی با عدالت ندارد. به عنوان یک مثال من علیرغم تلاش شبانه روزی که از ابتدای شروع بکار به عنوان عضو هیئت علمی داشته ام هنوز در ابتدایی ترین درخواست خود یعنی استخدام شدن در دانشگاه تا به امروز پس از گذشت چهارسال ناموفق بوده ام و رسما استخدام دانشگاه نیستم، در حالیکه شاید 5 یا 10 سال قبل اینطور تصور می کردم که باید اجرای پروژه های کاربردی و تحقیقاتی بزرگ و ملی دغدغه ام باشد ولی شرایط فعلی نشان می دهد هنوز برای اثبات شایستگی حداقلی خود جهت استخدام مسیر طولانی پیش رو دارم. این فرآیندهای فرسایشی، دست انداز مهمی برای محققین کشور است در حالیکه هر یک روز از وقتی که باید صرف تحقیق و توسعه دانشگاهی شود اگر در مسیر کاغذ بازی و جلسات اداری صرف شود سرمایه مهمی است که به هدر رفته است. مطمئنا اینگونه مشکلات با یک تصمیم قاطع مدیریتی به راحتی قابل حل است.

 

گفتگو: فرگل غفاری

 

No tags for this post.

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا