گزارش تصویری از کشاورزی در کوهستان

بومیان فیلیپینی از دوران باستان تا کنون  در کوهستان ایفاگائو برنج کاشته و تا امروز که هنوز این شالیزارها سراسر کوهستان را سبز و زیبا نگهداشته اند .

این شالیزارها که در حدود  1500 متر بالای سطح دریا قرار دارند ، نزدیک به 10 هزار و 360 کیلومترمربع از کوه های ایفاگائو را پوشش داده اند . از نکات مهم این شالیزارها این است که سرچشمه آب رسانی به این شالیزارها در جنگل های بالای کوه ها قرار دارد و به نوعی هنوز از سیستم آب رسانی گذشتگان بهره می برند . در حقیقت پدران آن ها در گذشته های بسیار دور و در بازه زمانی نزدیک به دو هزار سال پیش کوه های این منطقه را به صورت پلکانی صاف کردند. این کار زمانی بسیار ارزشمند به حساب می آید که بدانیم آنها بدون داشتن ماشین آلات و ابزار پیشرفته این کار را انجام داده اند .

سیستم آب رسانی این شالیزارها نیز به گونه ای بوده که در گذشته با استفاده از لوله های چوبی و با به وجود آوردن شبکه پیچیده ای از کانال ها و دریچه های آب ، سراسر شالیزارها را هم آن هایی که در بلندی قرار گرفته اند و هم آنها که در بخش پایینی قرار دارند را فرا می گرفته است . در این سیستم ابتدا زمین های بالایی سیراب می شوند و سپس زمین های پایینی را آب فرا می گیرد . امروزه نیز هنوز از همان سیستم استفاده می شود .

مردم محلی این منطقه در طبقات این کوه ها بیشتر برنج و برخی وقت ها نیز سبزیجات می کارند . بر اساس تحقیقات انجام شده ، طبقات شالیزارها با خطر فرسایش رو به رو هستند و نیاز به بازسازی و رسیدگی دارند . یکی دیگر از خطراتی که این شالیزارهای زیبا را تهدید می کند ، خشکسالی است . در سال 2010 این منطقه با خشکسالی رو به رو شده و برخی از طبقات قابل کشت نبوده و خشک ماندند .

شالیزارهای پلکانی بانائو به عنوان یکی از شگفتی های مهم جهان شناخته می شود که در حقیقت با کمترین تجهیزات دو هزار سال گذشته تا با پیشرفته ترین امکانات امروز با تلاش مردم فیلیپین ادامه پیدا کرده است . قابل توجه است که یکی از پر بازدید کننده ترین بخش های دیدنی فیلیپین همین شالیزارهای پلکانی بانائو است که سالانه شمار بسیاری از گردشگران را به سوی خود می کشانند و خود فیلیپینی ها آن را هشتمین شگفتی جهان نام می برند .

این شالیزارها در بین مردم منطقه و استان آن بسیار گرامی شمرده می شود و ارزشمند هستند . در این منطقه فرهنگی ویژه در مورد کشت ، نگهداری و برداشت برنج  به وجود آمده و هر ساله جشن شکرگزاری در زمان برداشت برنج از سوی کشاورزان بومی برگزار می شود . در طول جشن شکرگزاری بخش های متفاوتی دیده می شود که یکی از آنها مراسم برداشت برنج و یا دیگری نتیجه برداشت برنج یا تانگول (tungul) به معنای روز استراحت است ، دیده می شود . در این جشن کیک برنج، انواع غذاهای برنجی و نوشیدنی با آب برنج که به آن بایا گفته می شود ، سرو می گردد .

کشاورزان این منطقه زمان زیادی را صرف کار برنج کاری و یا بازسازی محل و کارهای جانبی آن می کنند و نیز هزینه های بسیاری را برای نگهداری بخش های جنگلی و طبقات و بازسازی سیستم آب رسانی شالیزارها می پردازند .

مردم ایفاگائو به جز فرهنگ برنج و جشن شکرگزاری آن، فرهنگ های غذائی دیگری از جمله فرهنگ صدف خوراکی، سبزیجات و … دارند که نسل به نسل آن را نگهداشته اند و به نمایش گذاشته اند .

شالیزارهای پلکانی بانائو ، تا همین سال های اخیر در میراث جهانی یونسکو ثبت نشده بود و یک سایت فرهنگی یونسکو به حساب نمی آید با این حال به عنوان یک گنجینه فرهنگی و ملی فیلیپین به حساب می آمد تا اینکه در سال 2008 با تلاش فراوان دولت فیلیپین نام این سایت فرهنگی در لیست یونسکو جای گرفت .

یکی از نکات قابل توجه و بسیار جالب این شالیزارها این است که این سیستم کاشت و استفاده از کوه ها برای کشاورزی در دیگر نقاط فیلیپین نیز دیده می شود و اگر زمین های کشاورزی ایجاد شده در کوه های فیلیپین را در کنار هم قرار دهیم درازای آن برابر با نیمی از دور زمین خواهد بود. 

No tags for this post.

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا