اطلاعات بخش مراقبت‌های ویژه برای نجات بیماران
دکتر تامس هلت (Thomas Heldt) استادیار رشته مهندسی برق و زیست پزشکی در موسسه فناوری ماساچوست است. او در حال حاضر بر روی پروژه ای برای گردآوری اطلاعات مربوط به علایم حیاتی بیماران در واحدهای مراقبت‌های ویژه و تحلیل آنها کار می‌کند. هدف این پروژه، طراحی مدلی برای پیش بینی اتفاقاتی که ممکن است برای بیماران روی دهد خواهد بود. دکتر هلت در مصاحبه‌ای با آخرین شماره مجله نیوساینتیست به تشریح بیشتر این پروژه و جنبه‌های مختلف آن پرداخته است.
شما قرار است تحولی در بیمارستان‌ها ایجاد کنید. چرا؟
من شخصا علاقه زیادی به محیط‌های بالینی نظیر بخش مراقبت‌های ویژه، اتاق عمل و یا اتاق‌های اورژانس دارم. در همه این بخش‌ها انبوهی اطلاعات از بیماران به دست می‌آید که البته هزینه زیادی را نیز به همراه دارد.
یکی از نکات جالبی که به محض ورودم به این رشته مشاهده کردم، این بود که اطلاعات مختلف حیاتی بیمار بستری در این بخش‌ها بر روی نمایشگر موجود در این اتاق ها پدیدار می‌شود، اما این اطلاعات پس از 48 تا 96 ساعت از بین می‌رود. در واقع این اطلاعات هرگز به عنوان بخشی از سابقه درمانی فرد نگهداری نمی‌شود. به نظرم این نوعی فرصت سوزی به شمار می‌رود.
گفتید که در حال حاضر این اطلاعات به صورت موقتی نگهداری می‌شود. اما از این داده‌ها چه استفاده‌ای می‌توان کرد؟
پزشکان و پرستاران ممکن است به اطلاعات آنی که بر روی نمایشگر ظاهر می‌شود نگاه کنند و یا حتی به عقب بازگشته و اطلاعات مربوط به 8 یا 24 ساعت قبل را مشاهده کنند. اما این کار به ندرت اتفاق می‌افتد، مگر اینکه اتفاق بدی روی داده باشد. در غیر این صورت بیشتر از نوشته‌های موجود و یا اطلاعاتی که در همان لحظه بر روی نمایشگر نقش می‌بندد استفاده می کنند. می‌توان گفت که این اطلاعات پس از نمایش و جمع آوری، به ندرت مورد استفاده قرار می‌گیرد.
کدام دسته از بیماران را مد نظر دارید؟
بیماران دچار ضربه مغزی و نیز نوزادان نارس دو نمونه بسیار خوب هستند. بیشتر نوزادان نارس پس از مراقبت‌های ویژه بهبود می‌یابند، اما برخی از آنها دچار آسیب‌های مغزی شدید و یا مشکلات گوارشی و تنفسی می‌شوند. دانستن اینکه ممکن است چنین اتفاقی بیافتد، از یک یا دو روز قبل امکان‌پذیر نیست و فقط از طریق مشاهده خون در سر (در تصاویر اسکن مغزی) و یا بافت مردگی در سیستم گوارش می‌توان پی به بروز مشکل برد.
هدف از این رویکرد جدید نه فقط تحلیل بهتر اطلاعات آنی مشاهده شده بر روی نمایشگر، بلکه پیش‌بینی و جلوگیری از آسیب‌ها و مشکلات آتی است.
چگونه می‌خواهید این اطلاعات را تحلیل کنید؟
بیش از دو قرن است که اطلاعات مربوط به کارکرد بدن در علم فیزیولوژی مورد بررسی قرار گرفته است. فیزیولوژیست‌ها به خوبی می‌توانند کارکردهای مختلف بدن را در قالب زبانی علمی و مفاهیمی نظیر «پایستی اندازه حرکت» یا «انرژی» بیان کنند. با این اطلاعات، در واقع مدلی ریاضیاتی داریم که می‌تواند کارکردهای مختلف بدن را توصیف کند. به کمک این مدل‌ها می‌توانیم اطلاعات موجود را ارزیابی کرده و اتفاقاتی که ممکن است روی دهد را پیش بینی کنیم.
به نظر شما، آیا ما در آستانه تحولی در زمینه شیوه تحلیل داده‌ها در بیمارستان‌ها هستیم؟
فکر می‌کنم همین طور باشد! برای نمونه، بیمارستان اطفال بوستون هم اکنون داده‌های به دست آمده از نمایشگر موجود در کنار تخت هر بیمار را جمع آوری می‌کند. ما اکنون می‌توانیم اطلاعات مربوط به 48 ساعت قبل هر بیمار بستری در بخش مراقبت‌های ویژه را جمع آوری کنیم و به بررسی ارتباط بین این داده‌ها و وضعیت بیمار بپردازیم. این بررسی‌ها نشان می‌دهد که گاهی اوقات وضعیت بیمار به شکلی بسیار آرام و تدریجی رو به وخامت می‌رود و حتی کادر پزشکی نیز متوجه آن نمی‌شود.
گفتگو: صالح سپهری فر
No tags for this post.
